Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΡΙΓΚΙΠΑΤΟ ΤΗΣ ΑΧΑ'Ι'ΑΣ....ΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΑ !!!

Το έντονο χρώμα από την επικαιρότητα και την τάση που υπάρχει στην Ευρώπη για αποσχίσεις, έδωσε στους Πατρινούς την ιδέα να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα απόσχισης της Αχαΐας από την Πελοπόννησο, φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο της ιστορίας το Πριγκιπάτο της Αχαΐας.
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή. Ως πότε ο  κατακαημένος Μοριάς θα υπομένει τον ζυγό της καμαρίλας των Αθηνών; Αντίσταση για μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Πάτρα».
Πλέον εφόσον προχωρήσει το δημοψήφισμα μένει να βρούμε τον πρίγκιπα που θα ηγηθεί της όλης προσπάθειας. Κάτι μου λέει ότι οι υποψήφιοι θα είναι πολλοί, τόσοι που το Πριγκιπάτο της Αχαΐας, παίζει να διασπαστεί.
Ξέρετε τώρα σε πριγκιπάτο Πάτρας, Κάτω Αχαΐας, Αιγίου, και ακόμα περισσότερο, σε Πριγκιπάτο Ψηλών Αλωνίων, Βλατερού, Προσφυγικών, Ταμπαχάνων, Γούβας, Ζαρουχλε'ί'κων κτλ. Γιατί σε αυτόν τον τόπο όπου και αν πατήσεις τρία πράγματα θα βρεις σίγουρα: Έναν βάτραχο, έναν πρόεδρο και έναν πρίγκιπα…

Κι όμως η Πάτρα κάποτε ήταν ανεξάρτητο κράτος, με τον τίτλο Αρχεπισκοπική Λατινική Βαρονία της Πάτρας!
Ηταν μεσαιωνικό κρατίδιο (1209 - 1430) όπου ιδρύθηκε σαν υποτελές στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας και έπειτα στο Παπικό κράτος και τον Πάπα, ενώ κατά καιρούς πέρασε στα χέρια των Ενετών. Πρωτεύουσα της Βαρωνίας ήταν η Πάτρα.Το Πριγκιπάτο της Αχαΐας ήταν ένα κρατίδιο που δημιουργήθηκε από τον Γουλιέλμο Σαμπλίτη κατά την Δ' Σταυροφορία ( 1205 - 1210 ) στα εδάφη της Πελοποννήσου (Μοριάς), τα οποία μοιράστηκαν σε φέουδα μεταξύ των Φράγκων Σταυροφόρων.
Ήταν ένα κραταιό κρατίδιο, υπό την κυριαρχία των Φράγκων, αρχικά υπό την εξουσία του Γουλιέλμου Σαμπλίτη και στη συνέχεια από τους Βιλλεαρδουίνους. Η κατάσταση του πριγκιπάτου άλλαξε πολλές φορές μέχρι το 1452, οπότε και επανήλθε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μετέπειτα αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Η πρωτεύουσα του πριγκιπάτου ήταν η Ανδραβίδα. Κύριο λιμάνι του ήταν η Γλαρέτζα ή Clarence (στη θέση Παλαιόκαστρο, δυτικά της σημερινής Κυλλήνης) και σημαντικό του κάστρο ήταν το Χλεμούτσι ή Clermont λίγο πιο νότια.


Όταν ο Βονιφάτιος Μομφερατικός το 1204 κατέκτησε τη Θεσσαλονίκη, κινήθηκε νότια προς τον Ισθμό της Κορίνθου κατακτώντας συνεχώς νέα εδάφη. Στην Πελοπόννησο την ίδια εποχή βρισκόταν ο Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος που είχε βγει στην ακτή λόγω θαλασσοταραχής: ενώ οι άλλοι ιππότες της Δ' Σταυροφορίας παρέκκλιναν της πορείας τους και τελικά κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, ο Γοδεφρείδος αποβιβάστηκε στην Παλαιστίνη, όμως κατά την επιστροφή του το 1204, το πλοίο του λόγω καταιγίδας βρήκε καταφύγιο στη Μεθώνη. Εκεί βρήκε τους κατοίκους της περιοχής σε πλήρη αναρχία και τους άρχοντες του τόπου να ανταγωνίζονται για την κατάληψη της εξουσίας. Τότε έλαβε πρόσκληση από τον άρχοντα της Κορώνης, Ιωάννη Καντακουζηνό, με τον οποίο και ήλθε σε συμφωνία να συνεργαστούν για την κατάκτηση όλης της Πελοποννήσου. Έτσι ο Γοδεφρείδος κατέστη κύριος των παραλίων της Μεσσηνίας, της Ηλείας και των Πατρών.
Όταν ο Βονιφάτιος ο Μομφερατικός το 1205 ξεκίνησε να πολιορκεί το Αργος, ο Βιλλεαρδουίνος έτρεξε προς βοήθειά του και εκεί πρότεινε στον Γουλιέλμο Σαμπλίτη, συμπολεμιστή του Βονιφάτιου, να κατακτήσουν μαζί την Πελοπόννησο, πρόταση με την οποία συμφώνησε και ο Βονιφάτιος, δίνοντάς τους όσα εδάφη θα μπορούσαν να κατακτήσουν εφόσον ήταν υποτελείς του.
Ο Βιλλεαρδουίνος είχε ήδη κατακτήση την Πάτρα και την Ανδραβίδα. Μέσω Πάτρας προχώρησαν στην Ηλεία κι έπειτα στη Μεσσηνία, βρίσκοντας αντίσταση μόνο στην Αρκαδία. Φτάνοντας κοντά στη Μεθώνη, στον «Ελαιώνα του Κούντουρα» συνάντησαν τον βυζαντινό στρατό σε μια τελευταία προσπάθεια του διοικητή του Θέματος της Πελοποννήσου, Μηχαήλ Δούκα, να προβάλει αντίσταση. Στη μάχη που έγινε γνωστή ως Μάχη του ελαιώνα του Κούντουρα, οι Φράγκοι πέτυχαν συντριπτική νίκη κατά των Βυζαντινών, και από τότε ο Σαμπλίτης ονομάστηκε πρίγκιπας της Αχαΐας. Συνεχίζοντας οι δύο ιππότες κατέκτησαν όλη την Πελοπόννησο βρίσκοντας αντίσταση μικρή στην Καρύταινα και στο Νύκλι (πόλη-κάστρο στην Αρκαδία) και στα Σκόρτα, όπου ο Δοξαπατρής Βουτσαράς αντέταξε σθεναρή αντίσταση. Τα μοναδικά εδάφη που έμειναν εκτός της φράγκικης επικράτειας ήταν οι βενετικές πλέον Μεθώνη και Κορώνη και η Μονεμβασιά, η οποία κατακτήθηκε όμως αργότερα μετά από πολύχρονη πολιορκία. Το 1209 ο Σαμπλίτης έμαθε ότι ο μεγαλύτερος αδελφός του Λουδοβίκος πέθανε άτεκνος και έπρεπε να επιστρέψει στη Γαλλία για να πάρει τα δικαιώματά του. Φεύγοντας άφησε στη θέση του ως βάιλο τον ανιψιό του Ούγο Σαμπλίτη, επειδή ο γιος του ήταν ανήλικος. Επιπλέον άφησε μία επιτροπή για να μοιράσει το πριγκιπάτο στους πιστούς του ιππότες (να τους δοθούν βαρωνίες) αλλά και στους ντόπιους που δέχτηκαν την υποτέλεια στους Φράγκους. Στη διαδρομή όμως προς τη Γαλλία πέθανε στην Απούλια της Ιταλίας. Λίγο αργότερα πέθανε και ο ανιψιός του Ούγος, οπότε το πριγκιπάτο πέρασε στα χέρια του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου, ο οποίος πήρε τη θέση του Ούγου ως βάιλος μέχρι να εμφανιστεί ο κληρονόμος του Γουλιέλμου, Ροβέρτος Σαμπλίτης. Με μηχανορραφία του Γοδεφρείδου όμως, ο Ροβέρτος καθυστέρησε και οι άλλοι ευγενείς αναγνώρισαν αυτόν ως πρίγκιπα της Αχαΐας.  Wikipedia

Δεν υπάρχουν σχόλια: