Τσουβαλιάζουν τις διαμαρτυρίες του λαού και την άρνηση πληρωμής των κατά 40% ακριβότερων εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με την προβοκατόρικη επίθεση κατά του βουλευτή Χατζηδάκη (αλήθεια, πότε θα πιάσουν τους δράστες;).
Τσουβαλιάζουν τις απεργιακές διαδηλώσεις του λαού, με τη δράση των δολοφόνων που έδρασαν στη «Μαρφίν» (αλήθεια, πότε θα πιάσουν τους εγκληματίες;).
Τσουβαλιάζουν τις κινητοποιήσεις στα λιμάνια, με τη δράση των κουκουλοφόρων και με τις μολότοφ (αλήθεια, ποιοι κουκουλοφόροι είναι οι «καλοί», οι δικοί τους, αυτοί που σε όλες τις διαδηλώσεις «τα λένε» με ΜΑΤ και ένστολους;).
Τσουβαλιάζουν την «παρανομία» των μεταναστών, με την παρανομία της φοροδιαφυγής (αλήθεια, τα 600 δισ. ευρώ που σύμφωνα με το «Σπίγκελ» είναι κατατεθειμένα από τους Ελληνες πλουτοκράτες - «πατριώτες» σε ελβετικές τράπεζες είναι φορολογικώς «τακτοποιημένα»;).
Και αφού, λοιπόν, τα τσουβαλιάσουν όλα αυτά μαζί, αμέσως μετά ποζάρουν με εκείνο το προσποιητό ύφος που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, σπεύδουν να πουλήσουν την πεποιημένη οργή τους για «δίκιο», συναγωνίζονται ποιος θα καπαρώσει το έπαθλο της υστερίας και κραυγάζουν:
«Ανομία!». «Ανομία!»
Αυτή είναι η εικόνα που θέλουν να εμφανίζουν βδομάδες τώρα οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στις δημόσιες εμφανίσεις τους.
Αυτό είναι το πνεύμα που περιέχεται στα «σκονάκια» που διοχετεύουν οι κυβερνώντες στους ανθρώπους τους στον Τύπο.
Αυτό είναι το καθημερινό μοντέλο «ενημέρωσης» που υφίστανται οι τηλεθεατές από τα κανάλια.
Εκεί, δε, στα τηλεοπτικά κανάλια, γίνεται το έλα να δεις.
Αλίμονο σε όποιον «αντιρρησία» της καθεστωτικής πολιτικής πέσει στα χέρια τους. Αφού τον στήσουν απέναντι από τους «αδέκαστους» συνομιλητές του (συνομιλητές, τρόπος του λέγειν, αφού σπανίως αφήνουν τον «κατηγορούμενο» να αρθρώσει λέξη), τον «περιποιούνται» με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι άνθρωποι των καναλιών έχουν πετύχει αυτό που λέμε «τρία σε ένα»: Είναι, ταυτόχρονα, «εισαγγελείς», «ανακριτές» και «δήμιοι» μαζί.
Το τρέχον «υπερόπλο» για την «εξόντωση» του «εχθρού λαού», του «παράνομου λαού», η βασική μεθοδολογία για την ενοχοποίηση κοινωνικών στρωμάτων ως φορέων της «αυτοδικίας» και της «ζούγκλας», περνά, όπως είδαμε, μέσα από το λαϊκισμό του «φύρδην μίγδην».
Παλιά τακτική, αν κρίνουμε από το στίχο του Ελύτη: «...οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες».
Οταν οι «από πάνω» δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να ισχυριστούν ότι η πολιτική τους είναι «δίκαιη», τότε επιλέγουν να συκοφαντούν τους «από κάτω» που απειθαρχούν στην άδικη πολιτική τους, αποκαλώντας τους «χουλιγκάνους», «ασυνείδητους», «τζαμπατζήδες», «εκβιαστές» και ενίοτε «τρομοκράτες».
Αυτός ακριβώς ο λαϊκισμός, όπως και κάθε άλλη έκφραση λαϊκισμού, χάσκει την ένδεια των επιχειρημάτων όσων τον χρησιμοποιούν ως καταφύγιο.
Είναι ομολογία πως η ταξική αγριότητα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που για να επικρατήσει το ταξικό «δίκιο» των αστών «δημοκρατών» δεν μπορούν παρά να επιδίδονται στην απροκάλυπτη προβοκάτσια και στην υποτίμηση της νοημοσύνης των «ιθαγενών».
Αλλά όλα τα προηγούμενα, στην περίπτωσή μας, σημαίνουν κάτι περισσότερο:
Σε μια Ελλάδα που ο λαός της χειμάζεται και εξανδραποδίζεται, από τη στιγμή που ο λαϊκισμός της προβοκάτσιας και της συκοφαντίας έχει αναδειχτεί σε βασικό εργαλείο προπαγάνδας της κυβέρνησης, τότε ας μην έχουμε καμία αυταπάτη: Πρόκειται για λαϊκισμό - πρελούδιο μεγαλύτερης έντασης της καταστολής και της κρατούσας αυθαιρεσίας.
Η Ιστορία προσφέρει πλούσια εμπειρία. Οποτε η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε την απίθανη συκοφαντία, το διαρκές «διαίρει και βασίλευε», την ποινικοποίηση και την απροσχημάτιστη υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού ως κυρίαρχο πολιτικό της λόγο, συνελήφθη επ' αυτοφόρω να απεργάζεται, ως επόμενο βήμα της, την «υποτίμηση» και των ελευθεριών του λαού. Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΗΓΗ redship
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου