Η εμπειρία των 2 τελευταίων χρόνων μου έχει διδάξει μερικά απλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι το εξής: Αν πανηγυρίζει για κάτι το ΜΕΓΚΑ, ο ΣΚΑΙ, μερικοί σκόρπιοι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι και 10-15 εξαγορασμένοι καθηγητές πανεπιστημίων, τότε πρέπει να ανησυχώ. Να ανησυχώ πάρα πολύ.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, από χτες ανησυχώ πάρα πολύ. Η ανησυχία μου ξεκίνησε, από το Σαββατοκύριακο, όταν όλος αυτός ο συρφετός, είχε προδικάσει το «θετικό αποτέλεσμα», και συνεχίστηκε από χτές το πρωί μέχρι το βράδυ, όταν τα μικρά καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, αναμασούσαν τα ίδια χαζά επιχειρήματα, φορώντας το σιχαμένο χαμόγελό τους.
Το «ευχάριστο», σε αυτή την τρίτη, τέταρτη, ή πέμπτη «σωτηρία», είναι ότι δεν είμαι μόνος. Μαζί μου προβληματίζονται, ή προεξοφλούν την αποτυχία και σχεδόν όλες οι ξένες εφημερίδες και οι σοβαροί οικονομικοί αναλυτές, του εξωτερικού, οι οποίοι αναφέρονται στις: «προοπτικές «επιτυχίας» της νέας συμφωνίας που δεν είναι πολλές» (Wall Street Journal), ή στο γεγονός ότι: «η χώρα θα χρειαστεί σύντομα ακόμα ένα πακέτο χρηματοδότησης αλλιώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από το ευρώ…» (Monde).
Βεβαίως μαζί μου προβληματίζονται και αναγνωρίζουν το αδιέξοδο, μερικά εκατομμύρια έλληνες, που ζούνε την πραγματική ζωή, και μερικές δεκάδες αξιόλογων πανεπιστημιακών και αναλυτών, με επίπεδο, ήθος και αγνό πατριωτισμό.
Μαζί μου, εκτός από τις ορθολογικές αναλύσεις, είναι και το ένστικτο. Το ένστικτό μας, που ξέρει να ξεχωρίζει τον απατεώνα, τον γλείφτη, τον σάπιο, τον τελειωμένο, τον ύπουλο και δόλιο γραβατομένο καραγκιόζη.
Αυτές τις μέρες , πανηγυρίζουν οι ξεδιάντροποι, οι αδίστακτοι, οι βολεμένοι. Οι κοινοί απατεώνες που βλέπουν το αδιέξοδο του πράγματος, αλλά προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, μπας και καταφέρουν να πείσουν τον κόσμο, ότι είναι αναγκαίο, να του πριονίζουν το πόδι και εκείνος να ευγνωμονεί την τρόικα και τα υπόλοιπα σκουλήκια.
Αυτές τις μέρες, πανηγυρίζουν οι προδότες, επειδή σώθηκαν οι ξένοι, οι τράπεζές τους και οι επιχειρήσεις τους. Πανηγυρίζουν για άλλη μια ιστορική και σημαντική μέρα.
Μην τους το χαλάσουμε. Μην τους πούμε ότι οι ιστορικές μέρες, δεν είναι έτσι. Δεν καθορίζονται στις Βρυξέλλες, από ανθρωπάκια του νεοφιλελευθερισμού. Οι ιστορικές μέρες καθορίζονται και γράφονται, από Ανθρώπους, πολλούς και αποφασισμένους. Πολλούς και αδικημένους. Πολλούς και εξεγερμένους.
Μην τους το χαλάσουμε. Μην τους πούμε ότι οι ιστορικές μέρες, δεν είναι έτσι. Δεν καθορίζονται στις Βρυξέλλες, από ανθρωπάκια του νεοφιλελευθερισμού. Οι ιστορικές μέρες καθορίζονται και γράφονται, από Ανθρώπους, πολλούς και αποφασισμένους. Πολλούς και αδικημένους. Πολλούς και εξεγερμένους.
Και κυρίως, οι ιστορικές μέρες, δεν έχουν γραφτεί και δεν έχουν ξημερώσει ακόμη… Θύμιος Καλαμούκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου