Όταν ξεσπά μια κρίση, οι κυβερνήσεις κάνουν αυτό που είναι (ή παρουσιάζουν ως) αναγκαίο για να την αντιμετωπίσουν.
Επικαλούνται μάλιστα τις «έκτακτες συνθήκες» για να υποβαθμίσουν τη σημασία της δημοκρατίας, της συναίνεσης και επομένως της νομιμοποίησης των ενεργειών τους.
Με αυτό τον τρόπο μπορεί κάποιος να λέει «λεφτά υπάρχουν» και στη συνέχεια να παραδίδει τη χώρα στους δανειστές ή να κερδίζει τις εκλογές με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης», έχοντας ξεχάσει να μας ενημερώσει ότι θα προηγηθούν μέτρα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ζούμε για μια ακόμα φορά το γνωστό κακοπαιγμένο δράμα. Η τρόικα έρχεται διαπιστώνει ότι το πρόγραμμά δεν βγαίνει (κάτι γνωστό από την πρώτη μέρα εφαρμογής του) πιέζει για νέα μέτρα και η κυβέρνηση καμώνεται ότι αντιστέκεται για να προχωρήσει στη συνέχεια σε οριζόντιες περικοπές.
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ πήραν τις εκλογές, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ και με τη δέσμευση για αλλαγές στο μνημόνιο.
Οι δανειστές μας γνώριζαν ότι δεν θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση και ότι τα μέτρα που λαμβάνονται, οδηγούν βαθύτερα στην ύφεση, ωστόσο χαιρέτισαν την ανάληψη της εξουσίας από τα τρία κόμματα, τα οποία εγγυώνται την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης συνταγής.
Χωρίς να μπούμε σε θεωρίες συνωμοσίας και εξετάζοντας μόνο τα αποτελέσματα των μνημονίων, εύκολα διαπιστώνουμε ότι τα τρία χρόνια που εφαρμόζεται η συγκεκριμένη πολιτική στην Ελλάδα έχουμε:
*Παραγωγή φθηνών και εξαθλιωμένων εργατών
*Μείωση της αξίας της δημόσιας περιουσίας, που θα ξεπουληθεί κομμάτι κομμάτι και με το μαχαίρι στο λαιμό
*Εγκατάλειψη των αδύναμων και διάλυση της κοινωνικής συνοχής
Καταρράκωση της εικόνας της χώρας
Έχουμε με άλλα λόγια, τα αποτελέσματα της εφαρμογής μιας θεραπείας σοκ, χωρίς φυσικά πραξικόπημα (βλέπε Λ. Αμερική), αλλά με εκπτώσεις στη Δημοκρατία, αυταρχισμό, ιδεολογική τρομοκρατία και απροκάλυπτα ψέματα.
Αν οι Έλληνες πολιτικοί υπήρξαν ανίκανοι να αντισταθούν ή συνεργάστηκαν γνωρίζοντας πού οδηγούν τον λαό τους, θα το κρίνει η ιστορία και ίσως τα δικαστήρια.
Γεγονός όμως είναι ότι το σύστημα έχει παίξει πια όλα τα χαρτιά του και το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης, ίσως είναι το τελευταίο που θα ακούσουμε με το ευρώ στην τσέπη.
Τα τελευταία τρία χρόνια, είχαμε αρχικά μια «σοσιαλιστική κυβέρνηση» με χρόνο ανοχής για να εφαρμόσει τα πρώτα σκληρά μέτρα.
Στη συνέχεια, ήρθε ο εναγκαλισμός του συστήματος με το κίνημα των ακίνδυνων (όπως αποδείχθηκε) «αγανακτισμένων» που με την άνευ περιεχομένου διαμαρτυρία τους, του έδωσαν τις απαραίτητες ανάσες.
Είχαμε ακόμα, την κυβέρνηση Παπαδήμου, στη λογική του να φέρουμε έναν «τεχνοκράτη, που ξέρει τη δουλειά» και τέλος, μπήκαμε στη λογική των συνεργασιών με την τριμερή κυβέρνηση.
Και όλα αυτά με τη βοήθεια της προπαγάνδας, των εκβιαστικών διλημμάτων και της εκμετάλλευσης του κοινωνικού αυτοματισμού και του φόβου, όσων ακόμα πιστεύουν ότι παρά το ότι καίγεται το σπίτι του γείτονα, το δικό τους θα μείνει ανέπαφο.
Τώρα όμως τα ψέματα τελειώνουν. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει μέτρα σε βάρος και πάλι των γνωστών θυμάτων και αυτό θα είναι πιθανότατα το τέλος ενός εγκληματικού οικονομικού προγράμματος, που οι εμπνευστές του γνώριζαν από την αρχή ότι καταλήγει στη δραχμή.
Το τέλος, θα είναι επώδυνο για τους πολίτες, που οδηγούνται σταδιακά προς την εξόντωση, με μοναδικό στόχο να προστατευθούν τα κέρδη και τα συμφέροντα των λίγων, έστω και για λίγους μήνες.
Το επόμενο παραμύθι , που σύντομα θα αρχίσει να παίζεται στα δελτία των 8, θα πρέπει να το ακούσουν μόνο αυτοί που θα το έχουν γράψει και υπαγορεύσει.
Ο λόγος είναι απλός. Αυτό που υποτίθεται ότι θέλουν να αποφύγουν –την έξοδο της χώρας από το ευρώ- θα έρθει, αμέσως μόλις συγκεκριμένες τάξεις και οι πολιτικοί που τις υπηρετούν, έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους στην Ελλάδα της δραχμής.
Αν πρόκειται να μας εξοντώσουν βαφτίζοντας την καταστροφή μας, «σωτηρία», «αποφυγή της (ονομαστικής) χρεοκοπίας» ή όπως αλλιώς θέλουν, γιατί να μην πέσουμε μαχόμενοι; Μάνος Χωριανόπουλος ΠΗΓΗ news 247
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου