ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ....ΕΓΚΛΗΜΑ !!!

Πανηγυρικά δικαιώθηκαν όσοι θεωρούσαν ότι το Μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος, τουλάχιστον με την μορφή που συγκροτήθηκε και επεβλήθη στην Ελλάδα. Η αποκάλυψη της «Wall Street Journal» για τις σοβαρές ενστάσεις στο εσωτερικό του ΔΝΤ δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το μεγάλο έγκλημα. Οσοι βιαστικά, επιπόλαια ή ιδιοτελώς λένε ότι «αυτά ανήκουν στο παρελθόν, τώρα τι γίνεται;» λησμονούν ή κουτοπόνηρα παρακάμπτουν δύο βασικά στοιχεία της όλης υποθέσεως, που ίσχυαν τότε, ισχύουν και τώρα: τις προθέσεις, την λογική και εν τέλει τις επιλογές της Ενωσης, ιδία της Γερμανίας, και βέβαια την στάση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

Κατά τούτο, η υπόμνηση του «τι συνέβη τότε» δεν αφορά κάποιο αυτονομημένο παρελθόν, και δεν έχει απλώς ιστορική αξία, αλλά εισχωρεί παιδευτικά στο σήμερα. Υψώνει περίβλεπτα το ευένδοτον ή τις αντιστάσεις, τα συγκροτημένα διεκδικητικά επιχειρήματα ή την μοιραία αποδοχή τετελεσμένων και, φυσικά, την εμμονή στο Μνημόνιο ή τις υπαρκτές εναλλακτικές. Ταυτόχρονα, φρεσκάρει την μνήμη. Για τα σοβαροφανή παπαγαλάκια του Μνημονίου, για εκείνους που είχαν αποθεώσει το Πρόγραμμα αλλά βλέποντας το ωκεάνιο κύμα των αντιδράσεων ποζάρουν σήμερα αντιμνημονιακοί, καθώς και για τους ελάχιστους -γραφιάδες και πολιτικούς- που έλεγαν από την πρώτη στιγμή ότι:
* Δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση από τον τραγικό Γ. Παπανδρέου.

* Η διαπραγμάτευση δεν ήταν απλώς εφικτή, αλλά η Ελλάδα -απειλώντας ακόμη και με αποχώρηση από την Ευρωζώνη- είχε ένα τρομερό όπλο στα χέρια της: την εκτεταμένη οικονομική βλάβη γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και τον εν γένει συγκλονισμό της Ευρωζώνης, σε περίπτωση αποχώρησης. Οταν ξεφορτώθηκαν τα τοξικά ελληνικά ομόλογα οι Γερμανογάλλοι, οι ελληνικές δυνατότητες περιορίστηκαν αλλά δεν εξέλιπαν. Ακόμη και σήμερα, το ενδεχόμενο εξόδου μιας χώρας από την Ευρωζώνη τρομάζει τους επικυριάρχους της Ενωσης.

* Το Πρόγραμμα, καταφανώς συμφέρον για Γερμανία και Γαλλία, όχι μόνο δεν εμπεριείχε το ανακουφιστικό για την Ελλάδα «κούρεμα», αλλά δεν ήταν στοιχειωδώς μελετημένο και σοβαρό. Πέραν των ομολογημένων «λαθών» (πολλαπλασιαστής κτλ.) και των γελοίων προβλέψεων για το τέλος της ύφεσης, δεν έδινε εύλογο χρονικό περιθώριο για τις επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις, δεν έλαβε υπ' όψιν ορισμένες καίριες ιδιαιτερότητες της Ελλάδας (π.χ. ιδιοκτησία, σπίτια), δεν προέβλεπε επιμήκυνση με χαμηλό επιτόκιο, και, βέβαια, λειτουργώντας τιμωρητικά στηρίχτηκε σε ανοιχτές συκοφαντίες για την χώρα και τους ανθρώπους της, με αποτέλεσμα καταστροφικές επιπτώσεις στην Οικονομία.

Συγκεκριμένα, οι φωστήρες -αφού φρόντισαν επιμελώς, με πρώτο τον Ελληνα πρωθυπουργό, να συκοφαντήσουν την χώρα και να την εμφανίσουν ανυπόληπτη και επικίνδυνη- δεν έλαβαν υπ' όψιν ότι η πρώτη τραγική συνέπεια θα ήταν η τρομακτική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Οπερ και συνέβη... Και να ήταν μόνον αυτό; Απόλυτα υγιείς εξαγωγικές επιχειρήσεις είδαν τις παραγγελίες τους να ακυρώνονται και την παραγωγή, μοιραία, να πέφτει στο ναδίρ. Αργότερα, και εξίσου αναπόφευκτα, θα ερχόταν η σειρά μεγάλων παραγωγικών μονάδων να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό (π.χ. Βιοχάλκο), εξαιτίας του τραπεζικού βρόχου, που προκάλεσε η εφαρμογή του δυναστικού Μνημονίου (...Εδώ η αποθέωση της εγκληματικής λογικής τους: αντί να δανείζονται με χαμηλό επιτόκιο οι παραγωγικές επιχειρήσεις προβληματικών χωρών, ώστε να αντιμετωπιστεί όσο γίνεται η ύφεση, δένονται τα χέρια των ελληνικών τραπεζών -καθ' ότι δανείζονται και αυτές με υψηλό επιτόκιο- και κλείνουν οι κρουνοί της χρηματοδότησης).

Το αστείο, και οδυνηρό συνάμα, είναι ότι κάθε απόπειρα να φωταγωγηθεί πλήρως ο τάφος του Μνημονίου και να συζητηθεί σοβαρά η ανάγκη ανα-διαπραγμάτευσης, είτε χλευάζεται και συκοφαντείται είτε αποκρούεται με φτηνά επιχειρήματα και τυποποιημένους εκβιασμούς. Εως πότε, άραγε;     

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ                    ΠΗΓΗ      Enet