Οι
μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, κυρίως η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν θέλουν
να εγκαταλείψουν την πολιτική άσκησης πίεσης στη Ρωσία. Αλλά θα πρέπει να
λάβουν υπόψη την προφανή απροθυμία ορισμένων χωρών της ΕΕ, ιδιαίτερα της
Ελλάδας, της Ουγγαρίας και της Κύπρου να σκληρύνουν τις κυρώσεις. Την ίδια
στιγμή, είναι εμφανή και κάποια δείγματα κούρασης της ΕΕ από τη σημερινή
ουκρανική ηγεσία, που απαιτεί μεν περισσότερη βοήθεια, αλλά δεν ακούει
προσεκτικά τις συμβουλές των «Ευρωπαίων φίλων». Ιδίως όσον αφορά στην υλοποίηση
των όρων της Συμφωνίας του Μινσκ. Τέλος, στην ΕΕ αναγνώρισαν για άλλη μια φορά
την αναγκαιότητα της συνεργασίας με τη Ρωσία για τη διευθέτηση σοβαρών και
οξυμένων διεθνών προβλημάτων, όπως είναι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και η
προώθηση των δυνάμεων του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία και στο Ιράκ.
Σε
μακροπρόθεσμο επίπεδο, είναι αναπόφευκτη η επεξεργασία κάποιου νέου
«modus vivendi», επειδή η Ρωσία και η ΕΕ χρειάζονται ο ένας τον άλλο
τόσο
σε οικονομικό επίπεδο, όσο και αναφορικά με τη διασφάλιση της
σταθερότητας και
της ασφάλειας στην ήπειρο. Η ιδέα που πρόσφατα ακούστηκε από τη
γερμανίδα
καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ για τη δημιουργία ενός ενιαίου οικονομικού
χώρου «από
τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ», που είχε προταθεί παλαιότερα και από τη
Ρωσία,
επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Είναι
πλέον σαφές, ότι η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με κοινές
προσπάθειες. Οι Ρώσοι, γενικά, ανήκουν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, και αυτό δεν
αμφισβητείται σχεδόν από κανένα. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι κατανοούν ότι η
απομάκρυνση από αμοιβαία επωφελείς καταστάσεις θα βοηθήσει τρίτες χώρες, ιδίως
τις ΗΠΑ και θα είναι επιζήμια για τους λαούς μας. Εναλλακτικές λύσεις πέραν της
δημιουργίας -με υπομονή και αποφασιστικότητα- των προϋποθέσεων για μια νέα
προσέγγιση Ευρώπης – Ρωσίας, δεν υπάρχουν.
Η Ρωσία τώρα
Η Ρωσία τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου