Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. (μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι) υπέγραψαν ότι η κυβέρνηση – ή όποια μονοκομματική, δικομματική, οικουμενική κυβέρνηση:
α) Ελέγχεται σε «τριμηνιαία βάση» από τους εταίρους.
β) «Δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του μνημονίου».
γ) Θα εφαρμόζει την πολιτική του μνημονίου που θα είναι «συνεχής» και θα διαρκέσει «επί πολλά έτη».δ) «Το ταμείο (σ.σ.: το λεγόμενο υπερ-ΤΑΙΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές Αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών θεσμών».
ε) «Η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους “θεσμούς” για όλα τα σχέδια νόμου»,.
στ) Η κυβέρνηση για κάθε νόμο θα ζητεί την έγκριση της τρόικας «πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».ζ) Ότι «ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί».
η) Πως «οι ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως».
Όσο για τα ζητήματα τρέχουσας διαχείρισης, ο ΣΥΡΙΖΑ σκάβει ακόμα βαθιά το λάκκο των συνταξιούχων πατώντας στους νόμους (Λοβέρδου) που… θα καταργούσε, εφαρμόζει για τα αεροδρόμια τις συμβάσεις εκποίησης της ΝΔ, η ΝΔ «ζηλεύει» τον ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδικασίες ξεπουλήματος του ΟΛΠ κλπ.
Είναι προφανές, βέβαια, ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης δεν είναι ίδιοι. Επίσης δεν είναι το ίδιο ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ.
Υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία ότι είναι εντελώς ίδια τα Mνημόνια που υπηρετούν; Ότι στις ίδιες «Cosco» και στις ίδιες «Fraport» ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία; Ότι με τον ίδιο ΣΕΒ συμφωνούν όταν κόβουν συντάξεις;
Είναι ακριβώς αυτή η μεταξύ τους ομοιότητα, όσον αφορά τη συμφωνία στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ακολουθούμενης πολιτικής, που καθιστά αναγκαίο για το πολιτικό σύστημα να επιστρέψει στις πρακτικές του δικομματισμού.
Αξίζει να θυμηθούμε την προηγούμενη εμπειρία: Όσο
περισσότερο βρίζονταν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, τόσο περισσότερο συμφωνούσαν
στην βασική κατεύθυνση της ακολουθούμενης πολιτικής, κι όσο περισσότερο
συμφωνούσαν τόσο περισσότερο βρίζονταν.
Αυτό ακριβώς το έργο επαναλαμβάνεται και σήμερα. Αφού εξαντλήθηκαν τα περί «μερκελιστών» και «αντιμερκελιστών», τα περί «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» τώρα θα ξαναρχίσουν τα περί «Αριστεράς – Δεξιάς».
Και μαζί με αυτά τα κάλπικα, όλο και περισσότερο θα πληθαίνουν οι ανταλλαγές πυρών και κατηγοριών για διαπλοκές, διαφθορές, για θρασείες συμπεριφορές κι άλλα τέτοια ηχηρά και πολιτισμένα.
Ο λόγος – επιμένουμε – είναι απλός: Βρίζονται γιατί… συμφωνούν! Και επειδή συμφωνούν πολύ, γι’ αυτό θα βρίζονται και πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου