Στην κατεύθυνση αυτή, υποστήριξε πως το πραγματικό πρόβλημα της χώρας ήταν και παραμένει το παρασιτικό πελατειακό κράτος, για την αντιμετώπιση του οποίου, όπως είπε, απαιτούνται μεγάλες μεταρρυθμίσεις.
Επέμεινε πως "λεφτά υπάρχουν, εάν χτυπήσουμε φαινόμενα φοροδιαφυγής, αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας, κλειστών επαγγελμάτων, σπατάλης και γραφειοκρατίας που εμποδίζουν την υγιή επένδυση και πρωτοβουλία", και διερωτήθηκε: "Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί με τη φράση, όπως εγώ την είπα το 2009 και όχι όπως με απάτη καιροσκόποι την "έκοψαν" και τη διαστρέβλωσαν". Προφανώς και δεν υπάρχει κανείς, ούτε όσοι την πολέμησαν, επισήμανε.
Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν τα κίνητρα του ΓΑΠ για να ξανα…σώσει τον τόπο εμπίπτουν στην απεραντοσύνη της δικής του (πολιτικής) βλακείας, ή αν αντίθετα, ποντάρει στην απέραντη βλακεία του Ελληνα ψηφοφόρου από τον οποίο ζητά να τον ξανα-εμπιστευτεί. Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση αυτή ξεπερνά το χώρο της πολιτικής ανάλυσης και η ερμηνεία της απαιτεί προφανώς τη συνδρομή άλλων επιστημονικών κλάδων όπως της ψυχιατρικής, για παράδειγμα.
Αυτό ωστόσο που έχει ενδιαφέρον δεν είναι η πολιτική βλακεία ενός ανθρώπου (του ΓΑΠ) που υπήρξε πρωθυπουργός της χώρας και μέσα σε 2 μόλις χρόνια κατάφερε να την τινάξει στον αέρα. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον έχει να κάνει με το πόσους αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να πείσει να τον ξανα....εμπιστευθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου