Η συντριπτική νίκη της Ρωσίας επί της Τουρκίας και η
υπογραφή της ρωσοτουρκικής συνθήκης ειρήνης (Συνθήκη της Αδριανούπολης 1829)
έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας από τις
μεγάλες δυνάμεις και στον καθορισμό των ορίων της ελληνικής επικράτειας. Ετσι
χάλασαν τα σχέδια των Αγγλογάλλων που ήθελαν να περιορίσουν το ελληνικό κράτος
στην Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες.
Στο δέκατο άρθρο της Συνθήκης της Αδριανούπολης
αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η Τουρκία παραδεχόταν τις βάσεις
της Συνθήκης του Λονδίνου και του Πρωτοκόλλου της 22ης Μάρτη του 1829.
Μετά την
ήττα, η αδιαλλαξία του σουλτάνου εξουδετερώθηκε τελείως. Αυτό το γεγονός άλλαξε
σημαντικά τη διπλωματική θέση του ελληνικού αγώνα.
Μετά την
ήττα, η αδιαλλαξία του σουλτάνου εξουδετερώθηκε τελείως. Αυτό το γεγονός άλλαξε
σημαντικά τη διπλωματική θέση του ελληνικού αγώνα.
Στο Λονδίνο ωστόσο συνεχιζόταν οι διαπραγματεύσεις. Οταν οι
Ρώσοι έφθασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη, η αγγλική κυβέρνηση πίστεψε για μια
στιγμή πως έφτασε το τέλος της Τουρκίας. Υστερα όμως από πολλούς διπλωματικούς
ελιγμούς η αγγλική διπλωματία κατόρθωσε να περιορίσει τη ρωσική πρωτοβουλία στο
ελληνικό ζήτημα και στη διάσκεψη της 3ης Φλεβάρη του 1830 υπογράφηκε το νέο
Πρωτόκολλο που αναγνώριζε τα νέα σύνορα της ανεξάρτητης Ελλάδας.
Οι Ελληνες δεν έμειναν ευχαριστημένοι. Ναι μεν ήταν κάπως
ικανοποιημένοι για τα σύνορα του κράτους που έφταναν σε Αχελώο, Σπερχειό και
Οίτη, αλλά είχαν δυσαρεστηθεί γιατί οι τρεις δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία)
επέβαλαν το μοναρχικό πολίτευμα.
Σχετικά με τις εξελίξεις αυτές, ο Καρλ Μαρξ έγραψε:
«… Ποιος έλυσε την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των
Ελλήνων; Ούτε οι συνωμοσίες και οι ανταρσίες του Αλή Πασά στα Γιάννενα, ούτε η
ναυμαχία στο Ναβαρίνο, ούτε ο γαλλικός στρατός στην Πελοπόννησο, ούτε οι
συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, αλλά ο Ντίμπιτς (σ.σ. ο Ρώσος
στρατηγός), που εισέβαλε επικεφαλής του ρωσικού στρατού μέσα απ’ τα Βαλκάνια
στην πεδιάδα του Εβρου και τον καιρό που η Ρωσία, εντελώς ήσυχα και χωρίς να
φοβάται τίποτα, έκανε τη δουλειά της με το κομμάτιασμα της Τουρκίας, οι
διπλωμάτες της Δύσης συνέχιζαν να εγγυώνται και να υποστηρίζουν το status quo
και το απαραβίαστο της Τουρκίας».
Ατέχνως
Ατέχνως
Η συντριπτική
νίκη της Ρωσίας επί της Τουρκίας και η υπογραφή της ρωσοτουρκικής
συνθήκης ειρήνης (Συνθήκη της Αδριανούπολης 1829) έπαιξαν καθοριστικό
ρόλο στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας από τις μεγάλες
δυνάμεις και στον καθορισμό των ορίων της ελληνικής επικράτειας. Ετσι
χάλασαν τα σχέδια των Αγγλογάλλων που ήθελαν να περιορίσουν το ελληνικό
κράτος στην Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες.
Στο δέκατο άρθρο της Συνθήκης της Αδριανούπολης αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η Τουρκία παραδεχόταν τις βάσεις της Συνθήκης του Λονδίνου και του Πρωτοκόλλου της 22ης Μάρτη του 1829. Μετά την ήττα, η αδιαλλαξία του σουλτάνου εξουδετερώθηκε τελείως. Αυτό το γεγονός άλλαξε σημαντικά τη διπλωματική θέση του ελληνικού αγώνα.
Στο Λονδίνο ωστόσο συνεχιζόταν οι διαπραγματεύσεις. Οταν οι Ρώσοι έφθασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη, η αγγλική κυβέρνηση πίστεψε για μια στιγμή πως έφτασε το τέλος της Τουρκίας. Υστερα όμως από πολλούς διπλωματικούς ελιγμούς η αγγλική διπλωματία κατόρθωσε να περιορίσει τη ρωσική πρωτοβουλία στο ελληνικό ζήτημα και στη διάσκεψη της 3ης Φλεβάρη του 1830 υπογράφηκε το νέο Πρωτόκολλο που αναγνώριζε τα νέα σύνορα της ανεξάρτητης Ελλάδας.
Οι Ελληνες δεν έμειναν ευχαριστημένοι. Ναι μεν ήταν κάπως ικανοποιημένοι για τα σύνορα του κράτους που έφταναν σε Αχελώο, Σπερχειό και Οίτη, αλλά είχαν δυσαρεστηθεί γιατί οι τρεις δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) επέβαλαν το μοναρχικό πολίτευμα.
Σχετικά με τις εξελίξεις αυτές, ο Καρλ Μαρξ έγραψε:
«… Ποιος έλυσε την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Ούτε οι συνωμοσίες και οι ανταρσίες του Αλή Πασά στα Γιάννενα, ούτε η ναυμαχία στο Ναβαρίνο, ούτε ο γαλλικός στρατός στην Πελοπόννησο, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, αλλά ο Ντίμπιτς (σ.σ. ο Ρώσος στρατηγός), που εισέβαλε επικεφαλής του ρωσικού στρατού μέσα απ’ τα Βαλκάνια στην πεδιάδα του Εβρου και τον καιρό που η Ρωσία, εντελώς ήσυχα και χωρίς να φοβάται τίποτα, έκανε τη δουλιά της με το κομμάτιασμα της Τουρκίας, οι διπλωμάτες της Δύσης συνέχιζαν να εγγυώνται και να υποστηρίζουν το status quo και το απαραβίαστο της Τουρκίας».
Στο δέκατο άρθρο της Συνθήκης της Αδριανούπολης αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η Τουρκία παραδεχόταν τις βάσεις της Συνθήκης του Λονδίνου και του Πρωτοκόλλου της 22ης Μάρτη του 1829. Μετά την ήττα, η αδιαλλαξία του σουλτάνου εξουδετερώθηκε τελείως. Αυτό το γεγονός άλλαξε σημαντικά τη διπλωματική θέση του ελληνικού αγώνα.
Στο Λονδίνο ωστόσο συνεχιζόταν οι διαπραγματεύσεις. Οταν οι Ρώσοι έφθασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη, η αγγλική κυβέρνηση πίστεψε για μια στιγμή πως έφτασε το τέλος της Τουρκίας. Υστερα όμως από πολλούς διπλωματικούς ελιγμούς η αγγλική διπλωματία κατόρθωσε να περιορίσει τη ρωσική πρωτοβουλία στο ελληνικό ζήτημα και στη διάσκεψη της 3ης Φλεβάρη του 1830 υπογράφηκε το νέο Πρωτόκολλο που αναγνώριζε τα νέα σύνορα της ανεξάρτητης Ελλάδας.
Οι Ελληνες δεν έμειναν ευχαριστημένοι. Ναι μεν ήταν κάπως ικανοποιημένοι για τα σύνορα του κράτους που έφταναν σε Αχελώο, Σπερχειό και Οίτη, αλλά είχαν δυσαρεστηθεί γιατί οι τρεις δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) επέβαλαν το μοναρχικό πολίτευμα.
Σχετικά με τις εξελίξεις αυτές, ο Καρλ Μαρξ έγραψε:
«… Ποιος έλυσε την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Ούτε οι συνωμοσίες και οι ανταρσίες του Αλή Πασά στα Γιάννενα, ούτε η ναυμαχία στο Ναβαρίνο, ούτε ο γαλλικός στρατός στην Πελοπόννησο, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, αλλά ο Ντίμπιτς (σ.σ. ο Ρώσος στρατηγός), που εισέβαλε επικεφαλής του ρωσικού στρατού μέσα απ’ τα Βαλκάνια στην πεδιάδα του Εβρου και τον καιρό που η Ρωσία, εντελώς ήσυχα και χωρίς να φοβάται τίποτα, έκανε τη δουλιά της με το κομμάτιασμα της Τουρκίας, οι διπλωμάτες της Δύσης συνέχιζαν να εγγυώνται και να υποστηρίζουν το status quo και το απαραβίαστο της Τουρκίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου