«Να δώσω και ένα δίκιο στο ΔΝΤ, ότι στην αρχή τους έλεγα ότι δεν μπορεί να κόψετε τις συντάξεις γιατί η θεία ή η γιαγιά βοηθάει από τη σύνταξή της το εγγόνι και το ανίψι, και το ΔΝΤ είπε πως πρέπει να φτιάξετε και ένα κοινωνικό κράτος, να είναι η σύνταξη της γιαγιάς και όχι να πληρώνει το ενοίκιο του παιδιού. Η γραμμή μας ήταν να μην κόψουμε τις συντάξεις, αλλά σταδιακά προσπαθήσαμε να κτίσουμε ένα κοινωνικό κράτος, επίδομα παιδιών κλπ, άρα πρέπει να κοιτάξουμε όλη την εικόνα. Βεβαίως έχουν κοπεί και πολύ παραπάνω από ό,τι πρέπει, αλλά δεν μπορούμε να ξοδεύουμε όσο άλλες χώρες πιο πλούσιες από εμάς…»Έχει δίκιο λοιπόν το ΔΝΤ κι άδικο, κατά συνέπεια, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2017, που όψιμα ή όχι «έδινε μάχη» και διατράνωνε ότι δεν θα υπάρξει καμία νέα μείωση συντάξεων, κανένα νέο μέτρο λιτότητας. Ανάμεσα στη συνήθη διγλωσσία και φρούδα αισιοδοξία της κυβέρνησης, τέτοιες δηλώσεις είναι και διδακτικές, για το τι έρχεται. Η περικοπή των συντάξεων και του αφορολογήτου για παράδειγμα, μήνες μετά την «έξοδο» από τα μνημόνια, είναι δεδομένη (συμπεριλήφθηκε, συν τοις άλλοις στην πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία) και το μόνο που παίζεται ή θα παιχθεί, είναι το πότε, με ξεκάθαρα ψηφοθηρικούς από την κυβέρνηση σκοπούς.
Ανάμεσα στην καθημερινή μυθοπλασία περί «καθαρής εξόδου», τους επίπλαστους οικονομικούς δείκτες, την επιτήρηση που δεν θα είναι επιτροπεία, τις επισκέψεις της τροίκας που δεν θα είναι αξιολογήσεις, τις λέξεις που αλλάζουν κατά το δοκούν σημασία, είναι πάντα χρήσιμη η επαφή με την πραγματικότητα, για όλους μας. Γιατί η πραγματικότητα, ήταν, είναι και θα είναι, αμείλικτη.
TPP
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου