Το επιχείρηµα ήταν ότι αν δεν πληρώναµε τις ιδιωτικές τράπεζες, θα κατέρρεαν και µαζί τους και η ελληνική οικονοµία. Το ιδιωτικό χρέος δηλαδή έγινε µε ένα κόλπο δηµόσιο και έπαψαν περιέργως να ισχύουν οι νόµοι της ελεύθερης αγοράς, σύµφωνα µε τους οποίους όποιος δεν τα καταφέρνει βάζει λουκέτο. Εν ολίγοις γίναµε Βόρεια Κορέα για να περνάνε µερικοί ωραία.
Τι γίνεται όµως µε τους µασητήρες του συστήµατος; Νοµικά δεν έχουν καµία επιπλοκή. Από τη στιγµή που δεν τιµωρούνται οι φυσικοί αυτουργοί-τραπεζίτες, δεν είναι δυνατόν να τιµωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί που µάσησαν το τραπεζικό (δηµόσιο) χρήµα.
Οταν αποκαλύφθηκαν τα τραπεζικά σκάνδαλα η κυβέρνηση Σαµαρά επιχειρηµατολογούσε ότι το θέµα είναι να επιστραφούν τα λεφτά και όχι να µπουν φυλακή όσοι έκλεψαν. Δηµιούργησε µάλιστα και σχετικούς νόµους. Τα επέστρεψαν;
Το θέµα που αποκαλύπτει σήµερα το Documento δίνει την απάντηση. Και δυστυχώς είναι µια από τις χιλιάδες περιπτώσεις που περνούν κάτω από τα ραντάρ. Η Τράπεζα Πειραιώς, της οποίας ο πρώην πρόεδρος διώχθηκε ποινικά για πολλές περιπτώσεις (αλλά δεν θα δικαστεί), συνεχίζει την προκλητική τακτική.
Συναινεί ώστε να χαριστούν στον Κώστα Πηλαδάκη 138 εκατοµµύρια
ευρώ δανείου και απαιτεί να πληρωθούν µόνο 12 εκατ. µε ευνοϊκές
ρυθµίσεις, σε 22 χρόνια µε έξι χρόνια χαριστικής περιόδου. Το κάνει την
ίδια εποχή που προχωρά σε κατασχέσεις σπιτιών για χρέη µερικών χιλιάδων
ευρώ.Το επιχείρηµα είναι ότι ο Πηλαδάκης έχει καταθέσει business plan το οποίο είναι βιώσιµο. Μα σε οποιονδήποτε χαρίσουν τα χρέη για τα οποία δεν ήταν βιώσιµος, φυσικά και γίνεται. Αρα γιατί η Τράπεζα Πειραιώς δεν τα χαρίζει σε όλους;
Η υπόθεση Πηλαδάκη είναι σε όλα τα επίπεδα προκλητική. Πήρε δάνεια από την τράπεζα του Βγενόπουλου χωρίς πραγµατικές εγγυήσεις. Ηταν µια από τις πολλές σκανδαλώδεις δανειοδοτήσεις του αποθανόντα που είχε αποκαλύψει τότε το Hot Doc. Δεν πλήρωσε ούτε 1 ευρώ, ενώ αρνήθηκε να παραδώσει και τις µετοχές των εταιρειών που είχε ενεχυριάσει. Η Τράπεζα Πειραιώς το 2015, αντί να του πάρει τις επιχειρήσεις, του έκανε ρυθµίσεις τις οποίες δεν τήρησε.
Τα χρέη δεν εµπόδιζαν τον στρατηγικό κακοπληρωτή να κάνει προκλητική ζωή µε θαλαµηγούς και φωτογραφίσεις ή να εµφανίζεται ως καζινάρχης και µεγάλος επιχειρηµατίας, µε τα λεφτά µας πάντα.
Τον Σεπτέµβριο η τράπεζα ζητά από το δικαστήριο να επικυρώσει τη συµφωνία µε τον Πηλαδάκη για να του χαρίσει τα 138 εκατ. ευρώ. Το «κούρεµα» γίνεται νοµότυπα µε χρήση του νόµου για τα «κόκκινα» δάνεια. Αποκαλύπτει όµως ένα νέο διαρκές σκάνδαλο. Οι τράπεζες και οι εταιρείες διαχείρισης «κόκκινων» δανείων (στη συγκεκριµένη περίπτωση η Πειραιώς, αλλά είναι βέβαιο ότι ισχύει κι αλλού) έχουν το δικαίωµα να «κουρεύουν» τα δάνεια όσο θέλουν, µε διάφορα προσχήµατα και µε επιχείρηµα την πιθανή ζηµία της τράπεζας.
Δεν υπάρχει κανένας θεσµικός έλεγχος για τον τρόπο
που γίνονται τα «κουρέµατα». Ετσι η τράπεζα εφευρίσκει ζηµία για να
«κουρέψει» το χωρίς εγγυήσεις δάνειο του κ. Πηλαδάκη αλλά προχωρά σε
πλειστηριασµό για χρέη δανείου πολίτη, ο οποίος στην πραγµατικότητα
µπορεί να έχει αποπληρώσει το κεφάλαιο και µέρος των τόκων.Δεν πρόκειται για αδικία, αλλά για τη δόµηση ενός νέου πλαισίου διαφθοράς. Σ’ αυτούς που έκλεψαν και πρέπει σήµερα να τα επιστρέψουν αρκεί να βρουν τον τρόπο να «κουρέψουν» τα δάνειά τους όσο επιθυµούν. Ο τρόπος είναι αυτός της διαφθοράς, από τη στιγµή που δεν υπάρχει έλεγχος σε όσα γίνονται.
Οι «επιχειρηµατίες» που κατάφεραν να πάρουν δάνεια εκατοντάδων εκατοµµυρίων ευρώ χωρίς εγγυήσεις και δεν πλήρωσαν επί δεκαετίες ούτε 1 ευρώ µένοντας ανενόχλητοι έχουν τις σκέψεις και πιθανόν τον τρόπο να σπρώξουν κάτω από το τραπέζι µερικά εκατοµµύρια για να γλιτώσουν εκατοντάδες. Αν είχαν τότε τον τρόπο τους, γιατί να µην τον έχουν τώρα; «Συµβαίνει;» θα ρωτήσει κάποιος. «Γιατί, ποιος θα το ελέγξει;» θα απαντήσει κάποιος άλλος. Οπότε µένουµε στην πραγµατικότητα που καταγράφεται και συνεχίζει να είναι προκλητική.
documento
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου