ΕΙΣ....ΜΗΜΗΝ....!!!

Τέσσερα χρόνια λοιπόν. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια από εκείνη την κρύα βραδιά του Φλεβάρη που στο κρεβάτι του 401 Στρατιωτικού νοσοκομείου έσβησε ένας πολύτιμος σύντροφος, ένας ακριβός φίλος. Τέσσερα χρόνια που η απώλεια δεν έγινε συνήθειά μας, όσο και αν συνηθίζουμε να λέμε ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Που μέσα στους τρελούς ρυθμούς της ζωής που φαίνεται ότι ισοπεδώνουν τα πάντα, οι μνήμες βρίσκουν πάντα δρόμους να επιστρέφουν, άλλοτε σαν νοσταλγία για τον φίλο, σαν παρακαταθήκη για την προσφορά και τη δράση, καμιά φορά και σαν νυχτερινός εφιάλτης.
Το πάθος για τη ζωή, για να ''βάλει κάτω'' τον θάνατο που τον γυρόφερνε και το πάθος του για την άλλη κοινωνία, ήταν αξεδιάλυτα δεμένα. Το ένα πότιζε τις ρίζες του άλλου, σαν δυο πηγές στο δέντρο της ζωής, ενός ανθρώπου που πάλευε με όλη του τη δύναμη να μην στερέψουν, να αφήσει ανοιχτά τα ρυάκια και τις υπόγειες διαβάσεις τους σε μια μάχη άνιση, δύσκολη, τρομερή. Ο Νίκος ήθελε και πάλευε να ζήσει όχι μόνο για να χαρεί όπως δικαιούταν τις χαρές της ζωής που τόσο άδικα και παράλογα του στερούσε η αρρώστια, αλλά και για τους άλλους, για μια άλλη ανθρώπινη κοινωνία.
Ήταν από εκείνη την πάστα των ανθρώπων που πίστευε ότι πρέπει να φέρει σε πέρας αυτό που αναλάμβανε, που τον ''χάλαγε'' η ανευθυνότητα, το ''χόμπι'', η ''προσωπική στάση'', η ''ανοργανωσιά''. Με αυτή την έννοια ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός, πρώτα από όλα με τον εαυτό του. Ένας άνθρωπος του ΕΜΕΙΣ και όχι του ΕΓΩ.
Είναι φορές που αναρωτιέσαι γιατί να φεύγουν άτομα που αγαπάς, ενώ εσύ τα ήθελες δίπλα σου. Είναι φορές που βρίσκεις το Θεό άδικο, που τον κατηγορείς και τον βρίζεις γιατί σου κλέβει έτσι απλά τους ανθρώπους που λατρεύεις. Είναι μέρες που κλαίς όταν θυμάσαι τον ήχο του γέλιου του ΦΙΛΟΥ που έχασες, το χαμόγελο του, τα λόγια του και όσα περάσατε μαζί… Δεν αντέχεις τις αναμνήσεις. Επειδή ξέρεις πως δεν θα τις ξαναζήσεις. Δεν θα έχει άλλο πρωί να του λες καλημέρα, δεν θα έχει άλλο μεσημέρι να μιλήσετε στο τηλέφωνο , ούτε άλλο απόγευμα να κουβεντιάσετε πίνοντας τον καφέ σας και να λέτε όσα σας βασανίζουν, σαν παράπονο. ''Ψηλά βουνά βαθειές χαράδρες'' όπως συνήθιζε να λέει. Δεν θα έχει άλλο βράδυ να τον πάρεις τηλέφωνο και να του πεις ''καληνύχτα και υπομονή''. Αχ ρε ΦΙΛΕ Νίκο, μας την έκανες πάλι. Για μας θα είσαι πάντα ''ο ψηλός'', το καλό παιδί, η φωνάρα, ο καλός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, η πληθωρική προσωπικότητα με το αστείρευτο χιούμορ και την μεγάλη καρδιά. Ο Νίκος του Απόλλωνα και των Ψηλών Αλωνίων της Πάτρας. Ο Νίκος ο Μαυρομμάτης ο καλύτερος πωλητής του ''ΠΑΠΟΥΤΣΑΝΗ''. Αυτός, που ο ίδιος ο Παπουτσάνης έλεγε πως ''και πέτρες να του δώσω είναι ικανός να τις πουλήσει''. Γιατί και αυτό ήταν ένα από τα πολλά χαρισματά σου. Η επικοινωνία. Ο μετέπειτα Αστυνομικός που ανέβασε την Ελληνική Αστυνομία ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Δουλεύω στην Αστυνομία έλεγες, αλλά και εκεί ήσουν πάντοτε ο ΝΙΚΟΣ. Αυτός που όπου βρισκόσουν ήσουν η ψυχή της παρέας, ο πιστός ΦΙΛΟΣ, ο υποδειγματικός πατέρας, ο διαλλακτικός, ο διαλεκτικός, ο πειθαρχημένος, ο ευφυής, ο αξιαγάπητος. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ. Και η ζωή συνεχίζεται σου λένε, και εσύ πρέπει να προχωρήσεις. Μα πώς αλήθεια, μπορείς να προχωρήσεις χωρίς εκείνον τον ΦΙΛΟ, τον άνθρωπο στη ζωή σου; Και δεν είναι μόνο από τη ζωή σου που λείπει, λείπει από τη ζωή όλη γενικά.  Κι αυτό εσύ το’χεις παράπονο και από μέσα σου σε τρώει. Είχε ακόμα χρόνια να ζήσει, λες και έτσι ξαφνικά όλα τούτα τα χρόνια μηδενίστηκαν. Και αυτός φεύγει για κάπου αλλού και εσύ αναρωτιέσαι πού πάει, αν θα είναι καλά, αν θα τον δεις κάποτε ξανά. Όμως οι άνθρωποι που έφυγαν νωρίς, δεν έφυγαν ποτέ στην πραγματικότητα. Από την ημέρα που ''πέθαναν'' όπως λένε, αυτοί είναι δίπλα σου. Δεν έφυγαν στιγμή από κοντά σου. Μπορεί να έφυγαν από τη ζωή, αλλά από τους ανθρώπους τους δεν έφυγαν ποτέ. Και ούτε θα φύγουν. Γιατί όσο τους θυμόμαστε, αυτοί είναι ζωντανοί. Μπορεί να μην φαίνονται, αλλά σημασία έχει ότι είναι ακόμα εκεί. Κάθε φορά που εσύ φοβάσαι, κάθε φορά που έχεις  δυσκολία, που ζητάς βοήθεια αυτοί είναι δίπλα σου, άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω σου, μα πάντα είναι μέσα σου. Δεν σε αφήνουν μόνο και ούτε θα το κάνουν ποτέ. Και ξέρεις πότε θα χαμογελάσουν ξανά; Ναι, πότε θα κάνουν εκείνο το τρανταχτό όμορφο γέλιο που θυμάσαι; Όταν κι εσύ χαμογελάσεις. όταν μάθεις να αγαπάς αυτά που έχουν την πραγματική αξία στη ζωή. Όταν μάθεις να συγχωρείς και να καταλαβαίνεις όπως εκείνος ήξερε. Οι άνθρωποι εκείνοι λοιπόν, θα είναι ευτυχισμένοι όταν είσαι κι εσύ. Δεν ξέρω πως, αλλά θα το καταλάβεις, ότι εκείνοι οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι. Και εσένα θα σε έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο. Κάνε τους περήφανους λοιπόν και όταν νιώσεις πως σου λείπουν, κλείσε τα μάτια και ψάξε τους μέσα σου. Σίγουρα θα τους βρεις αφού από εκεί δεν έφυγαν ποτέ. Λείπεις φίλε. Αλλά ένα να ξέρεις. Δεν είχα αδέλφια, αλλά αν είχα πιστεύω ότι θα ήταν σαν εσένα. Και που'σαι σ'ευχαριστώ πού με είχες Φίλο σου....έγινα καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ....!!!