ΤΟ ''ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ'' ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΡΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ !!! [ video ]

Το «Εθνικό Σχέδιο για το Νερό» που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός δεν είναι παρά ένας προάγγελος για την ιδιωτικοποίηση του νερού της ύδρευσης. Στις κυβερνητικές εξαγγελίες υπάρχουν κραυγαλέα αντιεπιστημονικοί ισχυρισμοί, οι οποίοι δηλώνουν ξεκάθαρα την εκ του πονηρού πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει, δια της συγχώνευσης, τις Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης Αποχέτευσης. Οι αντιεπιστημονικές προβλέψεις στο λεγόμενο....''Εθνικό Σχέδιο'' για το Νερό που παρουσίασε ο πρωθυπουργός, έχει να κάνει με μια ηχηρή αντίφαση, όσον αφορά στον χαρακτηρισμό του ως δημόσιου αγαθού.

Ενώ εισαγωγικά το νερό χαρακτηρίζεται ευθέως ως δημόσιο αγαθό, στις προτάσεις βλέπουμε την πρόθεση συγχώνευσης των ΔΕΥΑ και αντικατάστασής τους από έναν οργανισμό - επιχείρηση, η δομή της οποίας ΔΕΝ δηλώνεται καθαρά, (γιατί άραγε;), ότι θα είναι δημόσια. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ο φορέας διαχείρισης ενός δημόσιου αγαθού δεν μπορεί παρά να είναι δημόσιος και αυτός. Δεν νοείται, δηλαδή, ένα δημόσιο αγαθό να υφίσταται διαχείριση με βάση ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αγοραίες σχέσεις και εμπορικές ή επιχειρηματικές συμφωνίες. Η εκ του πονηρού πρόβλεψη, λοιπόν, είναι η πρόθεση διαχείρισης ενός δημόσιου αγαθού με φορείς που δεν θα είναι δημόσιοι ή δημοτικοί.  ''Ο δρόμος για την κόλαση είναι σπαρμένος με τις καλύτερες προθέσεις'', λέει το ρητό. Το σχέδιο για τη λειψυδρία όμως....''ατύχησε''.                     Η κεντρική ιδέα του, που θα αναπτυσσόταν χτες σε σύσκεψη στο Μαξίμου, ήταν η απορρόφηση από τη ΔΕΗ των 739 δημοτικών εταιρειών ύδρευσης, πλην της ΕΥΔΑΠ, που θα είχε την ευθύνη για την Αττική, και της ΕΥΑΘ, για τη Θεσσαλονίκη. Ήδη αργά το βράδυ της Τρίτης είχε διαφανεί ότι αυτό το σχέδιο οδηγείται σε ναυάγιο. Όπερ και έγινε.

Σύμφωνα με το Κ-Report, η ιδέα είχε μια γοητεία: Η ΔΕΗ, στην οποία οι δημοτικές εταιρείες οφείλουν το πολύ μεγάλο μέρος των χρεών τους, τις αγοράζει, ενοποιείται η διαχείρισή τους και ένας «μεγάλος μπελάς» φεύγει από τη μέση –προσωρινά έστω. Οι αντιδράσεις, όμως, που προκλήθηκαν ήταν ισχυρότερες.

Ξεχωρίζουμε τρεις:

(α) Η ΔΕΗ είναι μια ιδιωτική εταιρεία, η απορρόφηση των εταιρειών ύδρευσης από αυτήν θα αντιστρατευόταν την κυβερνητική δέσμευση ότι το νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί. Όλοι, με πρώτους τους δημάρχους, θα μιλούσαν για άνοιγμα του δρόμου στην ιδιωτικοποίηση του νερού.

(β) Κυβερνητικοί παράγοντες διατύπωσαν τις ενστάσεις τους τόσο γι’ αυτό το θέμα όσο και για έλλειψη σχετικής τεχνογνωσίας από τη ΔΕΗ. Σύμφωνα με πληροφορίες, διαφωνίες είχαν διατυπώσει και οι δύο αρμόδιοι υπουργοί, Εσωτερικών και Ενέργειας -Περιβάλλοντος.

(γ) Ισχυροί παίκτες της αγοράς διεμήνυσαν ότι θεωρούν απαράδεκτη μια τέτοιας κλίμακας επιχειρηματική κίνηση, χωρίς να προηγηθούν συζητήσεις και κάποιου είδους διαγωνιστική διαδικασία, με απευθείας ανάθεση σε έναν ανταγωνιστή τους.

Έτσι, η υπόθεση έληξε άδοξα, διανεμήθηκαν ορισμένα γραφήματα και πίνακες στα μέσα ενημέρωσης και το σχέδιο παραπέμφθηκε στις καλένδες. Από τους παροικούντες, ένας μίλησε για φαινόμενα αποδιοργάνωσης λέγοντας χαρακτηριστικά, «παλιότερα, τέτοιες γκάφες δεν θα γίνονταν» είπε. Άλλος σχολίασε πικρόχολα ότι τα σοβαρά θέματα, όπως αυτό, δεν συζητούνται στο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο συνεδριάζει για όλα τα άλλα.  Αν και διάφορες αντιδράσεις ως τώρα ανακόπτουν την πορεία τέτοιων σκέψεων, παρόλα αυτά υπάρχουν και καραδοκούν… Το νερό όμως είναι ένα δημόσιο αγαθό και ουδείς μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης. Αυτό καταδεικνύεται από τα ακόλουθα. «Οι συμβάσεις παραχώρησης στον τομέα του ύδατος… απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή λόγω της σημασίας του ύδατος ως δημόσιου αγαθού με θεμελιώδη αξία για όλους τους πολίτες της ΕΕ. Οι ιδιαιτερότητες των εν λόγω ρυθμίσεων δικαιολογούν να υπάρξει αποκλεισμός του τομέα του ύδατος από το πεδίο εφαρμογής της παρούσας Οδηγίας». (Από την αιτιολογική έκθεση της Οδηγίας 2014/23 με θέμα την ανάθεση συμβάσεων παραχώρησης σε οικονομικούς φορείς, ιδιωτικούς και μη). Στην ίδια έκθεση τονίζεται ότι για όλους τους άλλους τομείς πλην των εξαιρουμένων, «ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στη βελτίωση των ευκαιριών πρόσβασης των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων (ΜΜΕ) σε όλο το φάσμα των αγορών  των παραχωρήσεων της Ένωσης». Η Right2Water, μια μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με το θέμα αυτό θεωρεί ότι το πόσιμο οφείλει να αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα. Συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές αξιώνοντας από την Επιτροπή να μην προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, όπως φέρεται να σχεδίαζε "μυστικά", σύμφωνα με δημοσιεύματα. Το θέμα αυτό είχε προκαλέσει κατακραυγή στη Γερμανία και όχι μόνο. Η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού «δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις (της ΕΕ), δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα», επέμεινε ο Γάλλος Επίτροπος, αν και οι σκέψεις του κατά την περίοδο επεξεργασίας της Οδηγίας ήταν διαφορετικές. Και πράγματι έτσι έγινε και το νερό εξαιρέθηκε μετά από επίπονες διαβουλεύσεις. Έχοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, η εμμονή στη χώρα μας με θέμα την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής πόσιμου νερού εύλογα προβληματίζει, όταν γνωρίζουμε την πίεση που ασκούν πολλές διεθνείς εταιρίες για εμπλοκή τους στην εν λόγω δραστηριότητα. Στο θέμα της ιδιωτικοποίησης δημοσίων αγαθών της μορφής αυτής, αναφέρθηκε πολύ παλαιότερα και εύστοχα ο Νομπελίστας οικονομολόγος Ζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος τόνισε ότι:

 «Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος…θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «επειδή ξύρισαν κάτι δις από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών..», Αυτό το αποκαλεί ο Στίγκλιτζ, στο πλαίσιο ενός λογοπαιγνίου, όχι  ιδιωτικοποίηση αλλά «δωροδοποίηση» (‘Briberization.' κατά τον όρο που χρησιμοποίησε).  (Βλ. www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/). Από τα παραπάνω το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι το εξής: Ποιους κανόνες ακολουθεί η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα και τι εύλογες σκοπιμότητες κρύβει αυτή η τάση; Ας Δούμε μερικά παραδείγματα....

Γενικός Διευθυντής της Nestle: «Όσοι πιστεύουν ότι το Νερό Αποτελεί Δημόσιο Αγαθό είναι Ακραίοι»!!! ( video )                        Χιλή: Η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλε σαν δανειοδοτικό όρο στη χώρα εγγύηση κέρδους 33% στη γαλλική εταιρία ύδρευσης Suez Lyonnaise des Eaux
Αυστραλία: Το 1998 λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την ύδρευση η γαλλική Suez Lyonnaise des Eaux το νερό στο Σύδνεϋ βρέθηκε μολυσμένο από παράσιτα και κρυπτοσπορίδια.
Καναδας: Τουλάχιστον 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αφού μολύνθηκαν από το βακτηριο E coli στο Walkerton, Ontario ύστερα από τη ιδιωτικοποίηση του ελέγχου ποιότητας του νερού που πέρασε στον έλεγχο της A&L Labs. Η εταιρία χαρακτήρισε τα αποτελέσματα των ελέγχων «απόρρητη πνευματική ιδιοκτησία» και αρνήθηκε να τα κοινοποιήσει.
Μαρόκο: Οι καταναλωτές είδαν την τιμή του νερού να ανεβαίνει 3 φορές πάνω αφότου ιδιωτικοποιήθηκε η εταιρία ύδρευσης στην Casablanca.
Αργεντινή: Όταν θυγατρική της Suez Lyonnaise des Eaux αγόρασε την κρατική επιχείρηση νερού Obras Sanitarias de la Nacion, οι τιμές διπλασιάστηκαν και η ποιότητα του νερού χειροτέρευσε. Η εταιρίας αναγκάστηκε να αποχωρήσει όταν οι κάτοικοι μαζικά αρνήθηκαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.                   Μ.Βρετανία: Οι λογαριασμοί ύδρευσης και αποχέτευσης αυξήθηκαν κατά 67% μεταξύ 1989 και 1995. Το ποσοστό διακοπών των παροχών ανέβηκε κατά 177%

Ν.Ζηλανδία: Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την εμπορευματοποίηση του νερού.             Ν.Αφρική: Το νερό έγινε απροσπέλαστο, πανάκριβο και μη ασφαλές όταν η εταιρία Suez Lyonnaise des Eaux ανέλαβε την ύδρευση στο Johannesburg. Υπήρξαν εκτεταμένες μολύνσεις και χιλιάδες άνθρωποι είδαν την παροχή τους να διακόπτεται.                                                Βολιβία: Το 1999 η Παγκόσμια Τράπεζα συστήνει ιδιωτικοποίηση της δημοτικής εταιρίας ύδρευσης της Cochabamba, Servicio Municipal del Agua Potable y Alcantarillado (SENIAPA). Αξιωματούχοι της τράπεζας απείλησαν ανοιχτά να παρακρατήσουν 600 εκατομμύρια $ από την δανειακή σύμβαση αν η Βολιβία δεν αποδεχόταν.
Όπως έχει δείξει η ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων, το νερό πάντα γυρνάει στην πηγή του.
Η πρόσβαση στο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα (ΟΗΕ 2010)