''ΕΥΡΥΤΟΣ'' : ΕΤΣΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΙΨΥΔΡΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ !!! [ video ]

Τι κρύβεται πίσω από το κυβερνητικό «σχέδιο κατά της λειψυδρίας  ''Εύρυτος''» και πώς φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για τη λειψυδρία και την ανάγκη ενός γιγαντιαίου έργου κόστους 2,5 δισ. ευρώ που αφορά την εκτροπή δύο ποταμών από την Ευρυτανία και, όπως εντέχνως και ωραιοποιημένα γράφτηκε, «φιλοδοξεί να φέρει νερό στις αθηναϊκές βρύσες από τον Τυμφρηστό και τα Αγραφα»; Ανικανότητα στη διαχείριση του νερού, fast track απευθείας αναθέσεις έργων και στο βάθος ιδιωτικοποίηση.                Αυτά επισήμαναν οι ομιλητές οι οποίοι συμμετείχαν στη σχετική συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε η Πρωτοβουλία για τη Διασφάλιση της Δημόσιας Διαχείρισης του Νερού. Η αγροτική χρήση απορροφά περίπου το 85% των υδατικών πόρων της χώρας, ενώ η οικιακή κατανάλωση αντιστοιχεί μόλις στο 15% ● Η δημόσια συζήτηση όμως εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στον οικιακό καταναλωτή, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι η λειψυδρία είναι αποτέλεσμα ατομικής συμπεριφοράς και όχι δομικής δυσλειτουργίας ● Το σχέδιο 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, με αιχμή το έργο «Εύρυτος», η δημιουργία δύο «πυλώνων» διαχείρισης, της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, και οι φουσκωμένοι λογαριασμοί καθ’ οδόν ●                              Κάτι που μαθηματικά θα συμβεί με το νερό αυτό που συνέβη με το ρεύμα. Σημαντικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση του κινδύνου της λειψυδρίας από το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης προήδρευσε σε ευρεία σύσκεψη για την παρουσίαση του εθνικού σχεδίου για το νερό. ''Ο δρόμος για την κόλαση είναι σπαρμένος με τις καλύτερες προθέσεις'', λέει το ρητό.                   Το σχέδιο για τη λειψυδρία όμως....''ατύχησε''. Η κεντρική ιδέα του, που θα αναπτυσσόταν χτες σε σύσκεψη στο Μαξίμου, ήταν η απορρόφηση από τη ΔΕΗ των 739 δημοτικών εταιρειών ύδρευσης, πλην της ΕΥΔΑΠ, που θα είχε την ευθύνη για την Αττική, και της ΕΥΑΘ, για τη Θεσσαλονίκη. Ήδη αργά το βράδυ της Τρίτης είχε διαφανεί ότι αυτό το σχέδιο οδηγείται σε ναυάγιο. Όπερ και έγινε.

Σύμφωνα με το Κ-Report, η ιδέα είχε μια γοητεία: Η ΔΕΗ, στην οποία οι δημοτικές εταιρείες οφείλουν το πολύ μεγάλο μέρος των χρεών τους, τις αγοράζει, ενοποιείται η διαχείρισή τους και ένας «μεγάλος μπελάς» φεύγει από τη μέση –προσωρινά έστω. Οι αντιδράσεις, όμως, που προκλήθηκαν ήταν ισχυρότερες.

Ξεχωρίζουμε τρεις:

(α) Η ΔΕΗ είναι μια ιδιωτική εταιρεία, η απορρόφηση των εταιρειών ύδρευσης από αυτήν θα αντιστρατευόταν την κυβερνητική δέσμευση ότι το νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί. Όλοι, με πρώτους τους δημάρχους, θα μιλούσαν για άνοιγμα του δρόμου στην ιδιωτικοποίηση του νερού.

(β) Κυβερνητικοί παράγοντες διατύπωσαν τις ενστάσεις τους τόσο γι’ αυτό το θέμα όσο και για έλλειψη σχετικής τεχνογνωσίας από τη ΔΕΗ. Σύμφωνα με πληροφορίες, διαφωνίες είχαν διατυπώσει και οι δύο αρμόδιοι υπουργοί, Εσωτερικών και Ενέργειας -Περιβάλλοντος.

(γ) Ισχυροί παίκτες της αγοράς διεμήνυσαν ότι θεωρούν απαράδεκτη μια τέτοιας κλίμακας επιχειρηματική κίνηση, χωρίς να προηγηθούν συζητήσεις και κάποιου είδους διαγωνιστική διαδικασία, με απευθείας ανάθεση σε έναν ανταγωνιστή τους.

Έτσι, η υπόθεση έληξε άδοξα, διανεμήθηκαν ορισμένα γραφήματα και πίνακες στα μέσα ενημέρωσης και το σχέδιο παραπέμφθηκε στις καλένδες. Από τους παροικούντες, ένας μίλησε για φαινόμενα αποδιοργάνωσης λέγοντας χαρακτηριστικά, «παλιότερα, τέτοιες γκάφες δεν θα γίνονταν» είπε. Άλλος σχολίασε πικρόχολα ότι τα σοβαρά θέματα, όπως αυτό, δεν συζητούνται στο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο συνεδριάζει για όλα τα άλλα.  Αν και διάφορες αντιδράσεις ως τώρα ανακόπτουν την πορεία τέτοιων σκέψεων, παρόλα αυτά υπάρχουν και καραδοκούν… Το νερό όμως είναι ένα δημόσιο αγαθό και ουδείς μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε διαδικασίες της ιδιωτικοποίησης. Αυτό καταδεικνύεται από τα ακόλουθα.

«Οι συμβάσεις παραχώρησης στον τομέα του ύδατος… απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή λόγω της σημασίας του ύδατος ως δημόσιου αγαθού με θεμελιώδη αξία για όλους τους πολίτες της ΕΕ. Οι ιδιαιτερότητες των εν λόγω ρυθμίσεων δικαιολογούν να υπάρξει αποκλεισμός του τομέα του ύδατος από το πεδίο εφαρμογής της παρούσας Οδηγίας». Στην ίδια έκθεση τονίζεται ότι για όλους τους άλλους τομείς πλην των εξαιρουμένων, «ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στη βελτίωση των ευκαιριών πρόσβασης των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων (ΜΜΕ) σε όλο το φάσμα των αγορών  των παραχωρήσεων της Ένωσης». Η Right2Water, μια μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με το θέμα αυτό θεωρεί ότι το πόσιμο οφείλει να αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα. Συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές αξιώνοντας από την Επιτροπή να μην προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, όπως φέρεται να σχεδίαζε "μυστικά", σύμφωνα με δημοσιεύματα. Το θέμα αυτό είχε προκαλέσει κατακραυγή στη Γερμανία και όχι μόνο. (Από την αιτιολογική έκθεση της Οδηγίας 2014/23 με θέμα την ανάθεση συμβάσεων παραχώρησης σε οικονομικούς φορείς, ιδιωτικούς και μη). Στην ίδια έκθεση τονίζεται ότι για όλους τους άλλους τομείς πλην των εξαιρουμένων, «ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στη βελτίωση των ευκαιριών πρόσβασης των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων (ΜΜΕ) σε όλο το φάσμα των αγορών  των παραχωρήσεων της Ένωσης». Η Right2Water, μια μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με το θέμα αυτό θεωρεί ότι το πόσιμο οφείλει να αναγνωριστεί ως ανθρώπινο δικαίωμα. Συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές αξιώνοντας από την Επιτροπή να μην προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, όπως φέρεται να σχεδίαζε "μυστικά", σύμφωνα με δημοσιεύματα. Το θέμα αυτό είχε προκαλέσει κατακραυγή στη Γερμανία και όχι μόνο. Η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού «δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις (της ΕΕ), δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα», επέμεινε ο Γάλλος Επίτροπος, αν και οι σκέψεις του κατά την περίοδο επεξεργασίας της Οδηγίας ήταν διαφορετικές.

Και πράγματι έτσι έγινε και το νερό εξαιρέθηκε μετά από επίπονες διαβουλεύσεις. Έχοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, η εμμονή στη χώρα μας με θέμα την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής πόσιμου νερού εύλογα προβληματίζει, όταν γνωρίζουμε την πίεση που ασκούν πολλές διεθνείς εταιρίες για εμπλοκή τους στην εν λόγω δραστηριότητα. Στο θέμα της ιδιωτικοποίησης δημοσίων αγαθών της μορφής αυτής, αναφέρθηκε πολύ παλαιότερα και εύστοχα ο Νομπελίστας οικονομολόγος Ζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος τόνισε ότι: «Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος…θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «επειδή ξύρισαν κάτι δις από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών..». Αυτό το αποκαλεί ο Στίγκλιτζ, στο πλαίσιο ενός λογοπαιγνίου, όχι  ιδιωτικοποίηση αλλά «δωροδοποίηση» (‘Briberization.' κατά τον όρο που χρησιμοποίησε).  (Βλ. www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/). Από τα παραπάνω το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι το εξής: Ποιους κανόνες ακολουθεί η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα και τι εύλογες σκοπιμότητες κρύβει αυτή η τάση; Ας Δούμε μερικά παραδείγματα....

ΟΤΑΝ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟ....ΝΕΡΟ !!! Γενικός Διευθυντής της Nestle: «Όσοι πιστεύουν ότι το Νερό Αποτελεί Δημόσιο Αγαθό είναι Ακραίοι»!!! ( video )        Χιλή: Η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλε σαν δανειοδοτικό όρο στη χώρα εγγύηση κέρδους 33% στη γαλλική εταιρία ύδρευσης Suez Lyonnaise des Eaux
Αυστραλία: Το 1998 λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την ύδρευση η γαλλική Suez Lyonnaise des Eaux το νερό στο Σύδνεϋ βρέθηκε μολυσμένο από παράσιτα και κρυπτοσπορίδια.
Καναδας: Τουλάχιστον 7 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αφού μολύνθηκαν από το βακτηριο E coli στο Walkerton, Ontario ύστερα από τη ιδιωτικοποίηση του ελέγχου ποιότητας του νερού που πέρασε στον έλεγχο της A&L Labs. Η εταιρία χαρακτήρισε τα αποτελέσματα των ελέγχων «απόρρητη πνευματική ιδιοκτησία» και αρνήθηκε να τα κοινοποιήσει.
Μαρόκο: Οι καταναλωτές είδαν την τιμή του νερού να ανεβαίνει 3 φορές πάνω αφότου ιδιωτικοποιήθηκε η εταιρία ύδρευσης στην Casablanca.
Αργεντινή: Όταν θυγατρική της Suez Lyonnaise des Eaux αγόρασε την κρατική επιχείρηση νερού Obras Sanitarias de la Nacion, οι τιμές διπλασιάστηκαν και η ποιότητα του νερού χειροτέρευσε. Η εταιρίας αναγκάστηκε να αποχωρήσει όταν οι κάτοικοι μαζικά αρνήθηκαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.             Μ.Βρετανία: Οι λογαριασμοί ύδρευσης και αποχέτευσης αυξήθηκαν κατά 67% μεταξύ 1989 και 1995. Το ποσοστό διακοπών των παροχών ανέβηκε κατά 177%

Ν.Ζηλανδία: Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την εμπορευματοποίηση του νερού.             Ν.Αφρική: Το νερό έγινε απροσπέλαστο, πανάκριβο και μη ασφαλές όταν η εταιρία Suez Lyonnaise des Eaux ανέλαβε την ύδρευση στο Johannesburg. Υπήρξαν εκτεταμένες μολύνσεις και χιλιάδες άνθρωποι είδαν την παροχή τους να διακόπτεται.                                                Βολιβία: Το 1999 η Παγκόσμια Τράπεζα συστήνει ιδιωτικοποίηση της δημοτικής εταιρίας ύδρευσης της Cochabamba, Servicio Municipal del Agua Potable y Alcantarillado (SENIAPA). Αξιωματούχοι της τράπεζας απείλησαν ανοιχτά να παρακρατήσουν 600 εκατομμύρια $ από την δανειακή σύμβαση αν η Βολιβία δεν αποδεχόταν.
Όπως έχει δείξει η ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων, το νερό πάντα γυρνάει στην πηγή του.
Η πρόσβαση στο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα (ΟΗΕ 2010)