Η κοινωνική οργή έχει μεγαλώσει και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Τη δύσκολη αυτή ώρα είναι εύκολο να χαϊδεύει κανείς τα αυτιά των «οργισμένων». Το δύσκολο είναι να βρίσκεσαι κόντρα στο ρεύμα. Δεν αναφερόμαστε στο αυτονόητο, στο απαράδεκτο των χτεσινών επεισοδίων. Αλλά στο μεγάλο έλλειμμα φιλοπατρίας που μας οδηγεί σε σκοτεινές ατραπούς...
Χτες το βράδυ είχα την τύχη να βρεθώ με μία... ομάδα παιδιών. Προετοιμαζόντουσαν για μία προφορική έκθεση στο σχολείο τους που είχε ως θέμα της την φιλοπατρία. Μου άρεσε που με άφησαν να μείνω μαζί τους, απέκτησα για λίγο την αίσθηση ότι ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ένας έφηβος με φόβους και ελπίδες για το μέλλον, αλλά και με θέληση για ζωή...
Ένα παλικάρι από την παρέα άρχισε τη συζήτηση προσπαθώντας να προσδιορίσει την έννοια της φιλοπατρίας. Αναφέρθηκε, λοιπόν, στην αίσθηση που έχουν οι άνθρωποι ότι ανήκουν σε μία κοινή ομάδα κι έτσι προασπίζονται τα κοινά συμφέροντα αυτής της ομάδας. Ναι, συμπλήρωσε ένας δεύτερος: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι φιλοπατρία είναι να αγαπάμε τα βουνά και τους κάμπους της Ελλάδας. Τι νόημα θα είχε αυτό αν δεν υπήρχαν σε αυτά τα χώματα Έλληνες»;
Η κοπελιά της παρέας, η οποία μέχρι εκείνη την ώρα ήταν αμίλητη, έκανε μία σημαντική παρατήρηση: «Με εντυπωσιάζει η θυσία των 300 του Λεωνίδα. Ήξεραν ότι ήταν ελάχιστοι απέναντι σε μυριάδες. Ήξεραν ότι θα πέθαιναν στο πεδίο της μάχης. Δεν το έβαλαν στα πόδια. Έμειναν εκεί για να συναντήσουν τον θάνατο και τη δόξα. Οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν στις Θερμοπύλες. Η Ιστορία, όμως, τους εμφανίζει ως νικητές. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Κέρδισαν, επειδή πολέμησαν για τα ιδανικά τους».
Το λόγο πήρε πάλι ο πρώτος της παρέας: «Καλά όλα αυτά. Το ερώτημα είναι ποιος έχει το καθήκον να εμπνεύσει τους πολίτες μιας χώρας με το αίσθημα της φιλοπατρίας. Ποιος θα τους δώσει το όραμα και τον κοινό στόχο. Δείτε τι συμβαίνει σήμερα. Δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχουν στόχοι. Ο καθένας είναι μόνος του, νιώθει μόνος του»...
Κάποια στιγμή γύρισαν και προς εμένα, σαν να μου ζητούσαν να απολογηθώ ως εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς. Αλήθεια, τι όραμα δώσαμε στα παιδιά μας; Να βγάλουν χρήματα; Να αποκτήσουν εξοχικά, αυτοκίνητα και καταθέσεις στην τράπεζα; Τι σημαίνει η πατρίδα για εμάς;
Προτίμησα να σηκωθώ από την θέση μου και να αναζητήσω μία οδό διαφυγής. Το μόνο που τους είπα ήταν ότι ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Ευτυχώς, διότι έτσι η πατρίδα μας έχει ακόμη κάποια ελπίδα... ΠΗΓΗ apnea.gr
Χτες το βράδυ είχα την τύχη να βρεθώ με μία... ομάδα παιδιών. Προετοιμαζόντουσαν για μία προφορική έκθεση στο σχολείο τους που είχε ως θέμα της την φιλοπατρία. Μου άρεσε που με άφησαν να μείνω μαζί τους, απέκτησα για λίγο την αίσθηση ότι ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ένας έφηβος με φόβους και ελπίδες για το μέλλον, αλλά και με θέληση για ζωή...
Ένα παλικάρι από την παρέα άρχισε τη συζήτηση προσπαθώντας να προσδιορίσει την έννοια της φιλοπατρίας. Αναφέρθηκε, λοιπόν, στην αίσθηση που έχουν οι άνθρωποι ότι ανήκουν σε μία κοινή ομάδα κι έτσι προασπίζονται τα κοινά συμφέροντα αυτής της ομάδας. Ναι, συμπλήρωσε ένας δεύτερος: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι φιλοπατρία είναι να αγαπάμε τα βουνά και τους κάμπους της Ελλάδας. Τι νόημα θα είχε αυτό αν δεν υπήρχαν σε αυτά τα χώματα Έλληνες»;
Η κοπελιά της παρέας, η οποία μέχρι εκείνη την ώρα ήταν αμίλητη, έκανε μία σημαντική παρατήρηση: «Με εντυπωσιάζει η θυσία των 300 του Λεωνίδα. Ήξεραν ότι ήταν ελάχιστοι απέναντι σε μυριάδες. Ήξεραν ότι θα πέθαιναν στο πεδίο της μάχης. Δεν το έβαλαν στα πόδια. Έμειναν εκεί για να συναντήσουν τον θάνατο και τη δόξα. Οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν στις Θερμοπύλες. Η Ιστορία, όμως, τους εμφανίζει ως νικητές. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Κέρδισαν, επειδή πολέμησαν για τα ιδανικά τους».
Το λόγο πήρε πάλι ο πρώτος της παρέας: «Καλά όλα αυτά. Το ερώτημα είναι ποιος έχει το καθήκον να εμπνεύσει τους πολίτες μιας χώρας με το αίσθημα της φιλοπατρίας. Ποιος θα τους δώσει το όραμα και τον κοινό στόχο. Δείτε τι συμβαίνει σήμερα. Δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχουν στόχοι. Ο καθένας είναι μόνος του, νιώθει μόνος του»...
Κάποια στιγμή γύρισαν και προς εμένα, σαν να μου ζητούσαν να απολογηθώ ως εκπρόσωπος μιας ολόκληρης γενιάς. Αλήθεια, τι όραμα δώσαμε στα παιδιά μας; Να βγάλουν χρήματα; Να αποκτήσουν εξοχικά, αυτοκίνητα και καταθέσεις στην τράπεζα; Τι σημαίνει η πατρίδα για εμάς;
Προτίμησα να σηκωθώ από την θέση μου και να αναζητήσω μία οδό διαφυγής. Το μόνο που τους είπα ήταν ότι ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Ευτυχώς, διότι έτσι η πατρίδα μας έχει ακόμη κάποια ελπίδα... ΠΗΓΗ apnea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου