Ο κ. Παπανδρέου ήταν ειλικρινής όταν μας ανακοίνωνε ότι για να σωθεί η χώρα πρέπει να πάμε στο ΔΝΤ; Εμείς ως δύσπιστοι αριστεροί δεν το πιστέψαμε. Μετά την κατάρρευση κάθε σχεδίου και τις αποκαλύψεις που καθημερινά έρχονται στο φως, την άποψή μας συμμερίζονται οι περισσότεροι Έλληνες.
Μήπως ήταν αφελής και πίστεψε φίλους του, όπως ο Στρος Καν, όταν διαβεβαίωναν ότι κατέχουν τη σωτήρια συνταγή; Μήπως ως αδαές μαθητούδι πίστεψε κάποιους που τον διαβεβαίωναν ότι το χρέος ήταν μη διαχειρίσιμο; Ούτε αφελής ήταν, ούτε πίστεψε ότι το χρέος ήταν μη διαχειρίσιμο. Ο Γ. Παπανδρέου μπήκε στην υπηρεσία ενός στρατηγικού σχεδίου που δεν αφορούσε τη χώρα, ή στο επιεικέστερο, δεν το έκανε γνωστό για να κρίνει ο λαός αν τον αφορά ή όχι.
Όταν ο επεκτατισμός των ΗΠΑ, με τον οποίο εξασφάλιζαν την παγκόσμια ηγεμονία και την μετακύλιση της εσωτερικής τους κρίσης προς τρίτες χώρες, βρίσκονταν σε αδιέξοδο, αναδείχτηκε ένα κοινό μυστικό. Ο πλανήτης είχε πλημμυρίσει με τοξικά ομόλογα και το δολάριο αποκαλύπτονταν ως μεγάλη φούσκα.
Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε ένα ιστορικό δίλημμα. Είτε θα συνεχίσουν την παραφροσύνη του επεκτατισμού, όπως τον σχεδίασε ο Μπους, ή θα κάνουν μια ιστορική αναδίπλωση με αποτέλεσμα να οξυνθούν τα προβλήματα στο εσωτερικό τους. Είναι υποχρεωμένες να μαζέψουν τα ελλείμματα και τα κολοσσιαία τοξικά που βρίσκονται διάσπαρτα στον πλανήτη.
Οι ΗΠΑ έγιναν πλούσιες εκμεταλλευόμενες σχεδόν όλες τις χώρες. Σήμερα πρέπει να επιστρέψουν το πλούτο που έκλεψαν. Στην παγκόσμια σκηνή έχουν αναδειχθεί νέες δυνάμεις. Η Κίνα κατέχει αποθεματικά 2,3 τρισ. δολάρια και έχει μεγάλα πλεονάσματα. Το ευρώ στα δέκα χρόνια της ύπαρξής του έχει σχεδόν διπλασιάσει την ισοτιμία του σε σχέση με το δολάριο. Κανείς όμως δεν μπορεί να αφήσει το αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα να καταρρεύσει, διότι θα συμπαρασύρει τους πάντες. Όμως, όσο επικίνδυνο είναι να αφεθεί το δολάριο στην τύχη του, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι να στερέψει από ρευστότητα το χρηματοπιστωτικό σύστημα όλων των υπολοίπων χωρών.
Στην Ευρώπη κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει διστακτικότητα για αποφάσεις. Ουδέν ψευδέστερον. Άλλωστε όταν πρόκειται για αποφάσεις που αφορούν στην επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων και στην αποκαθήλωση του κοινωνικού κράτους είναι σαφείς και αποφασιστικοί. Όμως στην Ε.Ε. υπάρχουν διαφορετικές στρατηγικές ανάμεσα στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μια στρατηγική χαρακτηρίζεται ως ευρωκεντρική και η άλλη ως ευρωατλαντική. Η μια στρατηγική προσπαθεί να βρει συνεργασίες με τις αναπτυσσόμενες χώρες, κυρίως με την Ρωσία στα ενεργειακά, και η άλλη επιχειρεί να ανασυγκροτήσει την τροθείσα ατλαντική κυριαρχία.
Η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση της σύγκρουσης μεγάλων στρατηγικών επιλογών. Τώρα, μετά από δύο χρόνια, ο κ. Βενιζέλος προσπαθεί να μας πει, έμμεσα και δειλά, ότι δεν είναι η Ελλάδα το πρόβλημα. Όταν εμείς σε όλους τους τόνους φωνάζαμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό και προέρχεται από την πέραν του ατλαντικού χώρα, μας κατηγορούσαν με επίθετα απίθανα.
Ο Παπανδρέου και η στενή του ομάδα επέλεξαν να υπηρετήσουν το ευρωατλαντικό σχέδιο. Γι' αυτό οι επαφές με Στρος Καν, γι' αυτό η αλλοίωση των στατιστικών, γι' αυτό η ακύρωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, γι' αυτό ο μέχρι χθες σύντροφος Καντάφι έγινε με μιας εγκληματίας.
Κύριο μέλημά τους να ενισχύσουν τον ευρωατλαντισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αναστηλώσουν την παγκόσμια ηγεμονία του. Δεν έχουν όμως υπολογίσει δύο σπουδαίες παραμέτρους. Οι αγορές, η διεθνής των τοκογλύφων δηλαδή, που μέχρι σήμερα χρηματοδότησαν την κυριαρχία τους, επιζητούν και την ολοκληρωτική καθυπόταξή τους.
Από την άλλη μεριά τα πειραματόζωα, οι λαοί δηλαδή, στην Ελλάδα, στην Ισπανία και σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στον Αραβικό κόσμο, αντιδρούν. Η κυβέρνηση επέλεξε εθελοντικά, προνομιακό ρόλο στα σχέδια του ευρωατλαντισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου