Ρωτούν πολλοί. Υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα το 2012;
Η απάντηση είναι, δυστυχώς, «όχι». Ιδιαίτερα εάν συνεχίσουμε με τον τρόπο που γνώριζε (και μας έμαθε) η μιάμιση ελληνική πολιτική γενιά που διαχειρίστηκε τα πράγματα τα χρόνια που ακολούθησαν τη μεταπολίτευση. Και για να είμαστε σωστοί, αυτοί που ανέλαβαν τα ηνία τα τελευταία χρόνια ως «νέοι» και «φερέλπιδες», δεν ήταν τίποτα άλλο από μιντιακά υποπροϊόντα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ελπιδοφόροι, απλά επειδή ήταν νέοι σε ηλικία, αλλά κατά τα άλλα… Γιαλαντζί ΠΑΣΟΚοι, γιαλαντζί, Δεξιοί. Ακόμη και γιαλαντζί «ακροδεξιοί» που μπήκαν σε μια συστημική κυβέρνηση τραπεζιτών για να πάρουν μια καρεκλίτσα. Και τριγύρω το χάος.
Κοιτάξτε τριγύρω σας Έλληνες και καμαρώστε.
Η πολιτική διαχείριση που επιλέξαμε, χρειάζεται 110 δις. ευρώ σε δύο χρόνια για να κρατήσει «ζωντανή» την Ελλάδα, με πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις κατά 50%, ανεργία 20% και ύφεση της τάξης του 5%. Μα έτσι, αδέλφια, σε δύο χρόνια θα μας πάρουν όλη μας την περιουσία μόνο και μόνο για να πληρώσουν τα χρεολύσια των δανείων.
Η διαχείριση που επιλέξαμε δεν μπορεί να εισπράξει φόρους, παρά μόνο από μισθωτούς και συνταξιούχους, επειδή βεβαιώνονται αυτόματα. Όλοι οι άλλοι φόροι δεν εισπράττονται (ούτε καν ο ΦΠΑ, που θεωρητικά είναι και ποινικό αδίκημα) ενώ οι μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου, αφού συνελήφθησαν θεατρικά, αφέθηκαν ελεύθεροι να δίνουν συνεντεύξεις στα αστικά ΜΜΕ, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού.
Η διαχείριση που επιλέξαμε δεν μπορεί να κάνει καμία τομή στο δημόσιο έστω κι αν γνωρίζει ότι εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πηγή σπατάλης. Και προσέξτε: δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά αυτοί που τους έμαθαν όπως τους έμαθαν. Και για να μην τους διώξουν προτιμούν, αντί να τους μετεκπαιδεύσουν, να δανείζονται σε βάρος των υπολοίπων για να τους πληρώσουν.
Η διαχείριση που επιλέξαμε άργησε τόσο πολύ να κάνει τις διαρθρωτικές αλλαγές, ώστε σήμερα, τα περιβόητα διαμάντια του δημοσίου που θα έβγαιναν στο «σφυρί» (όπως φώναζαν οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές για να μην χάσουν τα προνόμιά τους) για να φέρουν χρήμα, σήμερα δεν αξίζουν σχεδόν τίποτα. Πάρτε για παράδειγμα τη ΔΕΗ και τον ΟΠΑΠ, που πριν δύο χρόνια θα έφερναν πάνω από 7 δις. ευρώ. Σήμερα με το ζόρι θα φέρουν 1,5 δις.
Η διαχείριση που επιλέξαμε, έδιωξε ότι υγειές επιχειρείν υπήρχε στη χώρα, φροντίζοντας να ταΐζει μόνο τους παραδοσιακούς εργολήπτες και νταβατζηδες του δημοσίου. Σήμερα που τα politically correct media θαυμάζουν τους εξωστρεφείς επιχειρηματίες, δεν λένε ότι αυτοί πέτυχαν απλά και μόνο επειδή δεν ασχολούνται με το εγχώριο σύστημα διαφθοράς, και… πουλάνε στο εξωτερικό. Έτσι, όμως δεν μπορεί να στηθεί καμία εγχώρια βιομηχανία πλην του τουρισμού, που για τους Έλληνες επιφυλάσσει θέσεις θαλαμηπόλων.
Πάρτε για παράδειγμα ακόμη και τον απίθανο πρώην υπουργό Οικονομίας Παπακωνσταντίνου, που κραύγαζε ότι η Ελλάδα είναι Τιτανικός, σαν να ήθελε να στείλει τα ελληνικά spread στα ύψη και να επιταχύνει το ναυάγιο της χώρας της οποίας ο ίδιος βρέθηκε στο τιμόνι για δύο χρόνια. Σήμερα πολλοί αναρωτιούνται ποιος ήταν πραγματικά ο ρόλος του.
Η διαχείριση που επιλέξαμε απειλεί τους νομοταγείς πολίτες με ακόμη περισσότερα βάρη, κάνει ότι μπορεί για να μην έρθει καμία ξένη επένδυση στη χώρα, και τρέφει τα μέσα ενημέρωσης με πολιτική ζύμωση. Έλεος.
Και βέβαια, οι ίδιοι πολιτικοί, που με τόση άνεση ψηφίζουν το ένα χαράτσι μετά το άλλο και προκαλούν, σερνάμενοι βαριεστημένα στα έδρανα της Βουλής κατά τις ψηφοφορίες, ή και απουσιάζουν για… καφεδάκι, αρνούνται να μειώσουν τις παχυλές παροχές, που αναγκαστικά τους προσφέρει ο λαός. Κι ας μην μας πουν για τη… μείωση των αποδοχών τους: Ποιος άλλος Έλληνας παίρνει σύνταξη σε 8 χρόνια, με τζιπ, τζάμπα κινητό και πληρωμένους βοηθούς;
Πάρτε το χαμπάρι. Με το σύστημα αυτό, το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει.
Η Ελλάδα έχει ελπίδα, αλλά μόνο μέσα από μια δημιουργική επανάσταση. Ένα κύμα επαναπροσδιορισμού όλων. Εάν δεν φροντίσουμε να αλλάξουμε, έγκαιρα, τότε απλά θα πρέπει να διαχειριστούμε μια καταστροφή. Του Αλέξανδρου Μερκούριου ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου