Από το 2010, στις ισχυρότερες χώρες της ευρωζώνης οι περισσότεροι
πολιτικοί ηγέτες έχουν επιδείξει την λεγόμενη γενναιοδωρία τους προς τον
ελληνικό λαό αλλά και σε άλλες πιο αδύναμες χώρες της ευρωζώνης που
βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία ...). Στο
πλαίσιο αυτό, τα μέτρα που επιβάλλονται καταστρέφουν περαιτέρω την
οικονομία των χωρών αυτών, οδηγούνται σε μια κοινωνική οπισθοδρόμηση
χωρίς προηγούμενο, μέσα από τα «σχέδια διάσωσης» που καταστρώνονται. Εδώ
θα πρέπει να θυμίσουμε τον Μάρτη του 2012 το σχέδιο για τη μείωση του
ελληνικού χρέους - ένα σχέδιο που περιελάμβανε τη μείωση κατά 50% των
χρεών της Ελλάδας προς τις ιδιωτικές τράπεζες, ενώ τα ίδια τα χρέη, εάν
διαπραγματευόταν στη δευτερογενή αγορά, θα είχαν χάσει από το 65% έως
75% της αξίας τους, σύμφωνα με το περιοδικό International Viewpoint
Ενώ το χρέος της κυβέρνησης προς τις ιδιωτικές τράπεζες μειώθηκε, η
τρόικα επέβαλλε πρωτοφανή σε αδικία και βαρβαρότητα νέα μέτρα. Η
συμφωνία για τη μείωση του χρέους έχει ως στόχο να επιβαρύνει τον
ελληνικό λαό με μόνιμη λιτότητα. Αυτό αποτελεί προσβολή και μια απειλή
για όλους τους λαούς της Ευρώπης, επισημαίνει το περιοδικό.
Σύμφωνα με την ερευνητική μονάδα του ΔΝΤ, το 2013 το ελληνικό δημόσιο χρέος θα ανέλθει στο 164% του ΑΕΠ, γεγονός που δείχνει ότι η μείωση του χρέους που ανακοινώθηκε το Μάρτιο του 2012, δεν μπορεί να προφέρει καμία ανακούφιση στον ελληνικό λαό. Στο πλαίσιο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος επισκέφθηκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012, υπογράμμισε την ανάγκη για μια πραγματική μείωση του ελληνικού χρέους, παραπέμποντας στην απόφαση της συμφωνίας του Λονδίνου το 1953 για μείωση του Γερμανικού χρέους.
Ας δούμε όμως τι έγινε τότε. Η ριζική μείωση του χρέους από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η ταχεία οικονομική ανάκαμψη της, αρκετά σύντομα μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο επιτεύχθηκαν μέσα από την πολιτική βούληση των πιστωτών της, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες και κυρίως τους δυτικούς συμμάχους του (Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία). Το Οκτώβριο του 1950 οι τρεις αυτές χώρες συνέταξαν μία σύμβαση στην οποία η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση αναγνώρισε τα χρέη που πραγματοποιήθηκαν πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Το προπολεμικό χρέος της Γερμανίας ανερχόταν σε 22,6 δισ. συμπεριλαμβανομένων των τόκων, ενώ το μεταπολεμικό χρέος της εκτιμήθηκε σε 16,2 δισ. ευρώ. Στη συμφωνία που υπεγράφη στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 τα ποσά αυτά μειώθηκαν στα 7,5 δισ. ευρώ και 7 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Αυτό ισοδυναμεί με μείωση 62,6%.
Η συμφωνία που καταρτίστηκε, θέσπιζε και την δυνατότητα αναστολής πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση όρων σε περίπτωση σημαντικής αλλαγής της κατάστασης της γερμανικής οικονομίας.
Για να βεβαιωθεί η Δύση ότι γερμανική οικονομία θα πήγαινε καλά, έκανε στις χρεωμένες αρχές και επιχειρήσεις αρκετές παραχωρήσεις οι οποίες υπερέβαιναν κατά πολύ τους όρους ελάφρυνσης του χρέους. Το σημείο κλειδί στη συμφωνία ήταν ότι η Γερμανία θα έπρεπε να είναι σε θέση να πληρώσει τα πάντα πίσω, διατηρώντας παράλληλα ένα υψηλό επίπεδο ανάπτυξης, με την παράλληλη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού της. Έπρεπε να επιστρέψει χωρίς όμως να φτωχαίνει. Για να επιτευχθεί αυτό σύμφωνα με τους πιστωτές της: Πρώτον, η Γερμανία θα έπρεπε να εξοφλεί τα χρέη της στο εθνικό νόμισμα και μόνο κατά περίπτωση σε ισχυρά νομίσματα όπως δολάρια, ελβετικά φράγκα, λίρες στερλίνες. Δεύτερον, ενώ στις αρχές του 1950, η χώρα είχε ακόμα ένα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, συμφώνησαν ότι η Γερμανία θα πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές. Ετσι για τα έτη 1950-1, το 41% των γερμανικών εισαγωγών προήλθε από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν προσθέσουμε το μερίδιο των εισαγωγών που προέρχονται από άλλες πιστώτριες χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη (Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία και Ελβετία) το συνολικό ποσό των εισαγωγών έφτασε το 66%. Τρίτον, οι πιστωτές επέτρεψαν στη Γερμανία να πωλεί τα προϊόντα της στο εξωτερικό και μάλιστα υποστήριξαν τις εξαγωγές αυτές, έτσι ώστε να αποκατασταθεί ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο.
Επίσης μια άλλη σημαντική πτυχή ήταν ότι η εξυπηρέτηση του χρέους, καθώς ελήφθη σοβαρά κατά πόσο η γερμανική οικονομία θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά να πληρώσει, λαμβάνοντας υπόψη την ανασυγκρότηση της χώρας και τα έσοδα των εξαγωγών. Χάρη σε αυτές τις ενέργειες οι συνθήκες οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας ανέκαμψαν πολύ γρήγορα και τώρα αποτελεί την μακράν ισχυρότερη οικονομία στην Ευρώπη.
Αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση ανάμεσα στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η Ελλάδα σήμερα και στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διαφορές είναι εμφανείς και η αδικία κατάφωρη.
1 -. Αναλογικά η μείωση του χρέους που έγινε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2012 είναι πολύ μικρότερη από εκείνη της Γερμανίας
2 -. Κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που συνδέονται με το σχέδιο δεν υποστηρίζουν την οικονομική ανάκαμψη, ενώ οι αντίστοιχες στη Γερμανία είχαν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό την αποκατάσταση της οικονομίας της.
3 -. Η Ελλάδα πρέπει να ιδιωτικοποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία ενώ η Γερμανία είχε ζητήσει να ελέγχει τους βασικούς τομείς της οικονομίας της
4 – Τα διμερή χρέη στην Ελλάδα δεν έχουν μειωθεί (μόνο τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες), ενώ τα διμερή χρέη της Γερμανίας μειώθηκαν κατά 60% ή και περισσότερο.
5. - Η ελληνική κεντρική τράπεζα δεν επιτρέπεται να δανείζει χρήματα στην ελληνική κυβέρνηση, ενώ δεν συνέβη το ίδιο με την Deutsche Bank
6. - Η Γερμανία δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούσε περισσότερο από το 5% των εσόδων από τις εξαγωγές της για να πληρώσει το χρέος της, ενώ δεν υπάρχει όριο που να έχει οριστεί για την Ελλάδα.
7. - Οι νέες αξίες του ελληνικού χρέους που έχουν αντικαταστήσει το προηγούμενο σύνολο των τίτλων που ανήκουν στις τράπεζες δεν είναι πλέον στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων, αλλά των δικαστηρίων στο Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο ενώ στην περίπτωση της Γερμανίας τα γερμανικά δικαστήρια ήταν αυτά που κηρύχθηκαν αρμόδια.
8 -. Στην περίπτωση της Γερμανίας, η συμφωνία περιελάμβανε τη δυνατότητα αναστολής πληρωμών, ενώ δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο και με την Ελλάδα.
9. - Η συμφωνία για το γερμανικό εξωτερικό χρέος αναφέρεται ρητά ότι η χώρα θα μπορούσε να παράγει αγαθά που εισάγονται στο παρελθόν, έτσι ώστε να επιτευχθεί ένα εμπορικό πλεόνασμα με στόχο την υποστήριξη των τοπικών παραγωγών. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως προβλέπουν οι κανόνες της ΕΕ απαγορεύουν την εν λόγω υποστήριξη, είτε στον τομέα της γεωργίας, της μεταποίησης και των υπηρεσιών καθώς αυτό αντιβαίνει τους κανονισμούς «υγιούς ανταγωνισμού» με τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Συνεπώς, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, αναφέρθηκε στη συμφωνία του Λονδίνου 1953. Αλλά ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: οι λόγοι που οδήγησαν δυτικές δυνάμεις για την αντιμετώπιση Δυτική Γερμανία με τον τρόπο που το έκανε, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ισχύει για την Ελλάδα σήμερα. Μια πραγματική λύση για την τραγωδία του χρέους και λιτότητας θα απαιτήσει τεράστιες κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Η νέα κυβέρνηση στη χώρα θα πρέπει να αποφασίσει για «μια μονομερή πράξη της ανυπακοής, όπως η αναστολή αποπληρωμής και η ακύρωση των αντικοινωνικών μέτρων, για να αναγκάσει τους πιστωτές σε σημαντικές παραχωρήσεις και τελικά να επιβάλει την ακύρωση των παράνομων μέτρων.
ΠΗΓΗ bankingnews
Σύμφωνα με την ερευνητική μονάδα του ΔΝΤ, το 2013 το ελληνικό δημόσιο χρέος θα ανέλθει στο 164% του ΑΕΠ, γεγονός που δείχνει ότι η μείωση του χρέους που ανακοινώθηκε το Μάρτιο του 2012, δεν μπορεί να προφέρει καμία ανακούφιση στον ελληνικό λαό. Στο πλαίσιο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος επισκέφθηκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012, υπογράμμισε την ανάγκη για μια πραγματική μείωση του ελληνικού χρέους, παραπέμποντας στην απόφαση της συμφωνίας του Λονδίνου το 1953 για μείωση του Γερμανικού χρέους.
Ας δούμε όμως τι έγινε τότε. Η ριζική μείωση του χρέους από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η ταχεία οικονομική ανάκαμψη της, αρκετά σύντομα μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο επιτεύχθηκαν μέσα από την πολιτική βούληση των πιστωτών της, δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες και κυρίως τους δυτικούς συμμάχους του (Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία). Το Οκτώβριο του 1950 οι τρεις αυτές χώρες συνέταξαν μία σύμβαση στην οποία η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση αναγνώρισε τα χρέη που πραγματοποιήθηκαν πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Το προπολεμικό χρέος της Γερμανίας ανερχόταν σε 22,6 δισ. συμπεριλαμβανομένων των τόκων, ενώ το μεταπολεμικό χρέος της εκτιμήθηκε σε 16,2 δισ. ευρώ. Στη συμφωνία που υπεγράφη στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 τα ποσά αυτά μειώθηκαν στα 7,5 δισ. ευρώ και 7 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Αυτό ισοδυναμεί με μείωση 62,6%.
Η συμφωνία που καταρτίστηκε, θέσπιζε και την δυνατότητα αναστολής πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση όρων σε περίπτωση σημαντικής αλλαγής της κατάστασης της γερμανικής οικονομίας.
Για να βεβαιωθεί η Δύση ότι γερμανική οικονομία θα πήγαινε καλά, έκανε στις χρεωμένες αρχές και επιχειρήσεις αρκετές παραχωρήσεις οι οποίες υπερέβαιναν κατά πολύ τους όρους ελάφρυνσης του χρέους. Το σημείο κλειδί στη συμφωνία ήταν ότι η Γερμανία θα έπρεπε να είναι σε θέση να πληρώσει τα πάντα πίσω, διατηρώντας παράλληλα ένα υψηλό επίπεδο ανάπτυξης, με την παράλληλη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού της. Έπρεπε να επιστρέψει χωρίς όμως να φτωχαίνει. Για να επιτευχθεί αυτό σύμφωνα με τους πιστωτές της: Πρώτον, η Γερμανία θα έπρεπε να εξοφλεί τα χρέη της στο εθνικό νόμισμα και μόνο κατά περίπτωση σε ισχυρά νομίσματα όπως δολάρια, ελβετικά φράγκα, λίρες στερλίνες. Δεύτερον, ενώ στις αρχές του 1950, η χώρα είχε ακόμα ένα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, συμφώνησαν ότι η Γερμανία θα πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές. Ετσι για τα έτη 1950-1, το 41% των γερμανικών εισαγωγών προήλθε από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν προσθέσουμε το μερίδιο των εισαγωγών που προέρχονται από άλλες πιστώτριες χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη (Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία και Ελβετία) το συνολικό ποσό των εισαγωγών έφτασε το 66%. Τρίτον, οι πιστωτές επέτρεψαν στη Γερμανία να πωλεί τα προϊόντα της στο εξωτερικό και μάλιστα υποστήριξαν τις εξαγωγές αυτές, έτσι ώστε να αποκατασταθεί ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο.
Επίσης μια άλλη σημαντική πτυχή ήταν ότι η εξυπηρέτηση του χρέους, καθώς ελήφθη σοβαρά κατά πόσο η γερμανική οικονομία θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά να πληρώσει, λαμβάνοντας υπόψη την ανασυγκρότηση της χώρας και τα έσοδα των εξαγωγών. Χάρη σε αυτές τις ενέργειες οι συνθήκες οικονομίας της Δυτικής Γερμανίας ανέκαμψαν πολύ γρήγορα και τώρα αποτελεί την μακράν ισχυρότερη οικονομία στην Ευρώπη.
Αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση ανάμεσα στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η Ελλάδα σήμερα και στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διαφορές είναι εμφανείς και η αδικία κατάφωρη.
1 -. Αναλογικά η μείωση του χρέους που έγινε στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2012 είναι πολύ μικρότερη από εκείνη της Γερμανίας
2 -. Κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που συνδέονται με το σχέδιο δεν υποστηρίζουν την οικονομική ανάκαμψη, ενώ οι αντίστοιχες στη Γερμανία είχαν συμβάλει σε μεγάλο βαθμό την αποκατάσταση της οικονομίας της.
3 -. Η Ελλάδα πρέπει να ιδιωτικοποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία ενώ η Γερμανία είχε ζητήσει να ελέγχει τους βασικούς τομείς της οικονομίας της
4 – Τα διμερή χρέη στην Ελλάδα δεν έχουν μειωθεί (μόνο τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες), ενώ τα διμερή χρέη της Γερμανίας μειώθηκαν κατά 60% ή και περισσότερο.
5. - Η ελληνική κεντρική τράπεζα δεν επιτρέπεται να δανείζει χρήματα στην ελληνική κυβέρνηση, ενώ δεν συνέβη το ίδιο με την Deutsche Bank
6. - Η Γερμανία δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούσε περισσότερο από το 5% των εσόδων από τις εξαγωγές της για να πληρώσει το χρέος της, ενώ δεν υπάρχει όριο που να έχει οριστεί για την Ελλάδα.
7. - Οι νέες αξίες του ελληνικού χρέους που έχουν αντικαταστήσει το προηγούμενο σύνολο των τίτλων που ανήκουν στις τράπεζες δεν είναι πλέον στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων, αλλά των δικαστηρίων στο Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο ενώ στην περίπτωση της Γερμανίας τα γερμανικά δικαστήρια ήταν αυτά που κηρύχθηκαν αρμόδια.
8 -. Στην περίπτωση της Γερμανίας, η συμφωνία περιελάμβανε τη δυνατότητα αναστολής πληρωμών, ενώ δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο και με την Ελλάδα.
9. - Η συμφωνία για το γερμανικό εξωτερικό χρέος αναφέρεται ρητά ότι η χώρα θα μπορούσε να παράγει αγαθά που εισάγονται στο παρελθόν, έτσι ώστε να επιτευχθεί ένα εμπορικό πλεόνασμα με στόχο την υποστήριξη των τοπικών παραγωγών. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως προβλέπουν οι κανόνες της ΕΕ απαγορεύουν την εν λόγω υποστήριξη, είτε στον τομέα της γεωργίας, της μεταποίησης και των υπηρεσιών καθώς αυτό αντιβαίνει τους κανονισμούς «υγιούς ανταγωνισμού» με τις άλλες χώρες της ΕΕ.
Συνεπώς, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, αναφέρθηκε στη συμφωνία του Λονδίνου 1953. Αλλά ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: οι λόγοι που οδήγησαν δυτικές δυνάμεις για την αντιμετώπιση Δυτική Γερμανία με τον τρόπο που το έκανε, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ισχύει για την Ελλάδα σήμερα. Μια πραγματική λύση για την τραγωδία του χρέους και λιτότητας θα απαιτήσει τεράστιες κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Η νέα κυβέρνηση στη χώρα θα πρέπει να αποφασίσει για «μια μονομερή πράξη της ανυπακοής, όπως η αναστολή αποπληρωμής και η ακύρωση των αντικοινωνικών μέτρων, για να αναγκάσει τους πιστωτές σε σημαντικές παραχωρήσεις και τελικά να επιβάλει την ακύρωση των παράνομων μέτρων.
ΠΗΓΗ bankingnews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου