Και, δυστυχώς, δεν εννοεί για αναψυχή.
Το λέει ευθέως. Το διαβάζεις και ανατριχιάζεις. Θα στεκόταν στην ίδια θέση. Θα κρατούσε το ίδιο χαρτί. Θα έβγαζε το ίδιο διάγγελμα. Θα μας ανακοίνωνε την ίδια ποινή θανάτου.
Δεν θα γράψω το εύκολο. Ότι ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.
Δεν θα γράψω ούτε το προκλητικό. Ότι ο βλαξ επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.
Πόση όμως έλλειψη συνείδησης, αυτοκριτικής και έπαρση κρύβει μία τέτοια δήλωση;
Όταν έχεις αποτελέσει το τραγικό πρόσωπο για μία χώρα, όταν έχεις υπάρξει η κερκόπορτα για να εισβάλει το ΔΝΤ στην Ευρώπη, όταν έχεις οδηγήσει στη φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού, στη Νέα Μετανάστευση, στη Νέα Απόγνωση, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να σταθείς σεμνά και με το βλέμμα προς το κάτω. Προς τη γη.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει την ευθιξία που στοιχειωδώς (πρέπει να) χαρακτηρίζει έναν μέσο πολιτικό άνδρα.
Μεγάλωσε σαν αυτοκράτορας, κληρονόμησε ένα κόμμα του 45% σαν να ήταν παιχνιδάκι, διέλυσε το παιχνίδι του και μαζί του έναν ολόκληρο λαό.
Συνεχίζει να περιπλανάται αμέριμνος. Τον διώχνουν από εστιατόρια, τον κηρύττουν ανεπιθύμητο σε νησιά, φεύγουν θαμώνες από τους χώρους όπου παρίσταται – αυτός εκεί.
Με το ύφος του ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει ή που παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει.
Η σιωπή είναι χάρισμα στην πολιτική. Και στη ζωή εν γένει.
Και το «αυτό νόμιζα, ήταν λάθος» επίσης.
Και το «συγγνώμη», πιο πολύ απ” όλα.
Όταν ο πατέρας του είχε κάνει ένα ήσσονος σημασίας λάθος στρατηγικής, στο Νταβός, είπε το περίφημο «Mea Culpa» μέσα στην ελληνική βουλή. Δεν είπε «συγγνώμη», προτίμησε τα λατινικά. Την είπε τη λέξη όμως.
Ας το πει στα αγγλικά που τα γνωρίζει καλά, ας το πει και στα κινέζικα, το μόνο πάντως που δεν δικαιούται είναι να επιμένει στην ορθότητα μίας πράξης, όταν αυτή έχει αποβεί καταστροφική.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το μοιραίο πολιτικό πρόσωπο της σύγχρονης πολιτικής σκηνής όχι μόνο επειδή πήρε τη λάθος απόφαση, αλλά και επειδή -πέντε χρόνια μετά, έναν ορυμαγδό μετά- εμμένει σε αυτή.
Κύριως λόγω της εμμονής του, αποτελεί το πιο απεχθές πρόσωπο που κυβέρνησε τη χώρα.
Γιατί ο ελληνικός λαός συμπονά περισσότερο από το μέσο όρο των λαών του κόσμου. Είναι λαός «αισθηματίας». Αγαπά τη συγγνώμη και τη μεταμέλεια. Ή, έστω, ένα σκυμμένο βλέμμα που να εννοεί τη συγγνώμη.
Αυτό που δεν συγχωρεί είναι να του λες «αν μπορούσα, θα σε ξανακατέστρεφα». του Νίκου Μωραΐτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου