Ερωτηθείς για το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης των εταιριών διαχείρισης ύδατος, επεσήμανε ότι «αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αγοράσουμε το μάνατζμεντ αυτών των εταιριών. Συνήθως μπορούμε να αγοράσουμε ένα μικρό ποσοστό των μετοχών, περί το 20% - 25%, αλλά αυτό που θέλουμε είναι να βελτιώσουμε το μάνατζμεντ, (την διαχείριση) αυτό στο οποίο είμαστε καλοί. Αυτό λοιπόν που θέλουμε από τους Έλληνες εταίρους μας είναι να δούμε εάν θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στο είδος της ''νέας τεχνολογίας'' που μπορούμε εμείς να προσφέρουμε.
Είναι κάτι που είναι σημαντικό. Το να μπορείς να φέρεις τεχνολογία, νέα τεχνολογία, μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα του μάνατζμεντ, του δικτύου διανομής, της σχέσης με τους πελάτες, όπως κάνουμε παντού και είμαστε καλοί σε αυτό.
Από ελληνικής πλευράς υπήρξε ιδιαίτερα έντονο ενδιαφέρον για το ελληνογαλλικό φόρουμ και τις ευκαιρίες επιχειρηματικών συνεργασιών που αυτό δύναται να διανοίξει.
Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία της εταιρείας, να πούμε ότι ήταν η εταιρεία που αγόρασε μαζί με την Vivendi την εταιρεία ύδρευσης (Obras Sanitarias de la Nacion) του Μπουένος Άιρες. Μόλις ιδιωτικοποιήθηκε το νερό στο Μπουένος Άιρες, η τιμή πήρε την ανηφόρα, ενώ η ποιότητά του πήρε την κάτω βόλτα (800.000 πολίτες έμειναν χωρίς νερό), καθώς βέβαια και οι υποδομές ύδρευσης και αποχέτευσης της πρωτεύουσας της Αργεντινής (1.000.000 έμειναν χωρίς πρόσβαση στα δίκτυα ύδρευσης με ολέθρια αποτελέσματα για τη δημόσια υγεία). Αξίζει να πούμε ότι όταν οι Αργεντίνοι ξεσηκώθηκαν και έδιωξαν το ΔΝΤ και τους εγχώριους συνεργάτες τους αρνούμενοι να πληρώσουν το χρέος που τους είχαν φορτώσει, η γαλλική εταιρεία υποχρεώθηκε με το ζόρι να εγκαταλείψει τη χώρα.
Παρίσι
Τον Νοέμβριο του 2008 το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις ιδιωτικές εταιρείες Veolia και Suez, οι οποίες είναι δυο από τις γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχείρισης των δικτύων ύδρευσης.
Οι δύο εταιρείες είχαν τη διαχείριση του συστήματος ύδρευσης του Παρισιού από το 1985, αλλά ο δήμος αποφάσισε να δημιουργήσει τη δημοτική εταιρεία Eau de Paris και να θέσει υπό την εποπτεία του τη λειτουργία του συστήματος από το 2010.
Ο Δήμος του Παρισιού, με το να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τους ιδιώτες κατάφερε μέσω της δημοτικής επιχείρησης ύδρευσης να εξοικονομεί 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Το όφελος είναι μάλιστα πολλαπλό εάν υπολογίσει κανείς ότι ο δήμος προχώρησε σε μείωση των τιμολογίων κατά 8% σε σχέση με το 2009.
Η εμπειρία της Ευρώπης
Βρετανία
Το δίκτυο ύδρευσης στην Αγγλία και την Ουαλία ιδιωτικοποιήθηκε το 1989 επί διακυβέρνησης Μάργκαρετ Θάτσερ. Στα πρώτα εννέα χρόνια οι τιμές αυξήθηκαν κατά σχεδόν 50% με το ύψος των λογαριασμών να κάνει «άλμα» 64%. Παρά το γεγονός ότι δραστηριοποιούνται τέσσερις ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, στην πράξη «δεν υπάρχει καθόλου ανταγωνισμός, αλλά μονοπώλια». Υπολογίζεται ότι το 30% του λογαριασμού ενός μέσου νοικοκυριού πηγαίνει στα κέρδη των εταιρειών. Το αντίστοιχο ποσοστό στον ενεργειακό τομέα είναι μόλις 9%.
Γερμανία
Στο Βερολίνο, στα 12 χρόνια ιδιωτικής ιδιοκτησίας των δικτύων ύδρευσης, το κόστος για τα νοικοκυριά αυξήθηκε σχεδόν 25% σύμφωνα με στοιχεία της Deutsche Welle. Η δυσφορία απέναντι στην κοινοπραξία των Veolia, RWE και Allianz για τους φουσκωμένους λογαριασμούς είχε ως αποτέλεσμα η πόλη να επαναγοράσει τις μετοχές της στην Berlinwasser το 2013. Στα βήματα της γερμανικής πρωτεύουσας βάδισαν πολύ γρήγορα ακόμη οκτώ πόλεις της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της Στουτγάρδης.
Η εικόνα στις ΗΠΑ
Από το 2000 έως το 2014 η ύδρευση επέστρεψε από τα ιδιωτικά χέρια σε εκείνα των τοπικών αρχών σε 59 αμερικανικές πόλεις. Σύμφωνα με στοιχεία της Food&Water Watch για τα 500 μεγαλύτερα δίκτυα ύδρευσης των ΗΠΑ οι ιδιωτικές επιχειρήσεις χρεώνουν κατά μέσο όρο 59% περισσότερο για τις υπηρεσίες τους απ’ ό,τι οι δημόσιες.
Η εμπειρία των ΗΠΑ αποκαλύπτει ότι μετά την ιδιωτικοποίηση το κόστος της ύδρευσης αυξάνεται με ρυθμό τρεις φορές ταχύτερο του πληθωρισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου