Τι είδους «τέλος» είναι αυτό όταν ήδη η κυβέρνηση
α) έχει ψηφίσει για το 2019-2020 μέτρα που επιφέρουν αφενός νέες
περικοπές συντάξεων αφετέρου νέα φοροαφαίμαξη των ασθενέστερων μέσω της
δραματικής μείωσης του αφορολόγητου,
β) έχει προδιαγράψει για την πενταετία 2018-2022 πολιτική
δραματικής λιτότητας ώστε να επιτευχθούν τα –πάλαι ποτέ «ματωμένα»–
πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ, με προοπτική από εκεί και πέρα πλεονάσματα
σχεδόν 2,5% κατ΄έτος μέχρι το 2060(!);
Ο Κ. Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι κινείται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Κατακρίνει την κυβέρνηση. Υπόσχεται «αλλαγή». Αλλά την ίδια ώρα έχει διατρανώσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα με τα οποία – λέει ότι – διαφωνεί, τα μέτρα τα οποία καταψήφισε, θα τα… εφαρμόσει!
Το συμπέρασμα, μετά τις τέτοιες υποσχέσεις που και μόνο η εκφορά τους
προκαλεί κατάγματα στην κοινή λογική, είναι ότι τα κόμματα – «σωτήρες»
δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της εποχής του Θουκυδίδη που
«για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των
λέξεων»…



Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου