Με μια δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για
τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα
μας.
Στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου η Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
Κατερίνα Σακελλαροπούλου, υποδέχτηκε τους περίπου 1500 καλεσμένους,
εκπροσώπους της πολιτικής, στρατιωτικής και θρησκευτικής ηγεσίας, καθώς
και διακεκριμένες προσωπικότητας απ’ όλο το φάσμα της κοινωνίας.
Δεν μπορώ να γιορτάσω αυτή την ιστορική μέρα, που τιμά τους αγωνιστές της Δημοκρατίας, με την πρώην Υφυπουργό Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, που έλεγε «έχουμε μια αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα. Έχουμε μια σχέση με μετατροπή, σε....''βαθιά ψυχική νόσο'', η οποία είναι μια μετατροπή σε μια....''συλλογική ψυχική νόσο''». Δηλαδή ψυχασθενείς όσοι αντιστάθηκαν για να αποκατασταθεί η ''Δημοκρατία''; Δηλαδή «ψυχικά ασθενής» η Προεδρία της Δημοκρατίας που τιμά την επέτειο αυτής; Δηλαδή ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο Μανδηλαράς, ο Ελής, ο Τσαουχάς, οι δεκάδες νεκροί του Πολυτεχνείου, οι εκατοντάδες που βασανίσθηκαν, οι χιλιάδες που εξορίσθηκαν, ήσαν «ψυχικά ασθενείς»;
Είναι γνωστό ότι σε αυτή τη χώρα μπορούν όλα να σου έρθουν από παντού, αλλά αυτό ήταν τόσο....''Ελλάδα'' που κατάφερε κάπως να ενεργοποιήσει και τα κατεστραμμένα από το πολύ
Ίντερνετ αισθητήρια μας. Δηλαδή, μια μέρα είδαμε έναν πασίγνωστο
παρουσιαστή να λέει on camera το σύνθημα με το οποίο συνδέεται στο μυαλό
του κόσμου η χούντα των συνταγματαρχών, ενώ παράλληλα είναι τυλιγμένος
με μια 3D ελληνική σημαία α λα Ευαγγελάτος της πολιτικής. Η αρχή έγινε όταν ο Γιώργος ο Αυτιάς αποφάσισε να γίνει υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κόμμα που ανέκαθεν χαϊδευόταν ως δημοσιογράφος. Τι κάνει λοιπόν κάποιος για να ερεθίσει και το εκλογικό ακροατήριό του
εκτός από τα νεύρα μας; Η μαγική συνταγή είναι να αρχίσεις να πουλάς ''ακροδεξιοσύνη'', όμως αυτό ομολογουμένως γίνεται και με πιο διακριτικό τρόπο από ένα σύνθημα που έχει μια κάποια ιστορία.
Ευτυχώς, υπάρχει μια ιστορικός που έχει γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο για αυτό ακριβώς το ζήτημα. Πρόκειται για την Έφη Γαζή, καθηγήτριας του τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και συγγραφέως του βιβλίου «Πατρίς, Θρησκεία οικογένεια ιστορία ενός συνθήματος 1880-1930» (Πόλις,
Αθήνα, 2011). Σύμφωνα με την Ε. Γαζή, το σύνθημα προηγείται όχι μόνο
της χούντας του ’67 και του μετεμφυλιακού καθεστώτος, αλλά και της
δικτατορίας του Μεταξά το 1936.
Όπως λέει:
«Συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για μια σύγχρονη ''κατασκευή'' συνδεδεμένη με το μετεμφυλιακό κράτος, τη δεκαετία του 1950, ίσως και τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Ωστόσο, η ιστορία του συνθήματος έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου και πολύ σύνθετες διαδρομές. Η συνθηματική φράση δεν δημιουργήθηκε σε καμία περίπτωση ξαφνικά. Αντίθετα αποτελεί προϊόν μακρόχρονων και σύνθετων διαδικασιών που συνδέονται με πολύ σημαντικούς ιδεολογικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς.»
Από εκεί και πέρα, το πεδίο ήταν ανοιχτό για να υιοθετηθεί το συγκεκριμένο ρητορικό σχήμα από την επίσης υπερσυντηρητική, φασίζουσα δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς μιλούσε πολύ συχνά σε αυτά τα πλαίσια, κάτι που φαίνεται πχ στην ομιλία του....''μεγάλου αφεντικού'' όταν επισκέφθηκε τη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία στις 31 Ιουνίου του 1937 :
«Χρειάζονται δύο πράγματα δια να φέρετε εις πέρας το έργο τούτο: Πίστις προς τα μεγάλα ἰδανικά της Πατρίδος, της θρησκείας και της οἰκογένειας και αγάπη και αφοσίωσις προς αυτά.»
Αλλά και η αντιπρόεδρος της Βουλής Όλγα Γεροβασίλη. Μιλώντας στην Αυγή, η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ πέταξε μια σπόντα όλο νόημα:
«Για να αντιμετωπίσουμε την Ακροδεξιά πρέπει να μιλήσουμε για δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, ειρήνη. Όχι για ''πατρίς, θρησκεία, οικογένεια''.»
Τι να πουν κι αυτοί, εδώ που φτάσαμε ως το 2026 το Π.Θ.Ο. θα είναι κεντρικό σύνθημα διαφημιστικής καμπάνιας των Jumbo ή κάποιου κρουασάν με γεύση σοκολάτα ή κάτι τέτοιο.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου