ΤΕΜΠΗ : ''ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΑΠΛΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ''....ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΤΟΥ ΠΑΤΤΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΠΕΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ !!! [ video ]

Με την πλάτη στον τοίχο είναι η κυβέρνηση, καθώς η κοινωνική οργή για τις πρακτικές συγκάλυψης της κυβέρνησης σε ότι αφορά το έγκλημα των Τεμπών, την έχει φέρει σε πολιτικό αδιέξοδο. Σε αυτό το πλαίσιο τις τελευταίες μέρες γαλάζια στελέχη προχωρούν σε προκλητικές δηλώσεις, όπως αυτή που έκανε ο Άδωνης Γεωργιάδης το Σάββατο στο Mega, όπου, αφού είπε «ότι θα φωνάζω».

Συμπλήρωσε ότι «θέλω στον ΝΔκράτη που με βλέπει, να του πω με ειλικρίνεια ότι δεν έχει υπάρξει καμία συγκάλυψη και όπου βρίσκεστε, σε παρέες, καφενεία, στη δουλειά σας, στους φίλους σας, όταν θα σας λένε ''έκανε η Κυβέρνηση Μητσοτάκη συγκάλυψη'', να αντιδράτε με οργή γιατί είναι προσβλητικό για την παράταξή μας».

Ο Μάκης Βορίδης έγινε ο πρώτος υπουργός που έθεσε ξεκάθαρα και δημοσίως στο «στόχαστρό» του τη Μαρία Καρυστιανού. «Δεν μπορεί να είναι στο απυρόβλητο», είπε, «για τις πολιτικές της απόψεις» είπε σε ραδιοφωνικό σταθμό. Να τη δικάσουμε τότε, βρε.                                           Ο δε Άδωνης Γεωργιάδης βγήκε από τα ρούχα του. Φώναζε στην τηλεόραση, φώναζε και στη συνέντευξη του φίλου του, Άρη Πορτοσάλτε, στο ραδιόφωνο. «Φωνάζει αυτός που φοβάται περισσότερο», έλεγε ο μπαρμπά Στάθης στο χωριό, όταν τσακωνόμουν με τα άλλα παιδιά.                              Οι επιθέσεις θα ενταθούν το επόμενο διάστημα. Ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ (γάιδαρο), έφτασε σε σημείο να ισχυρίζεται ότι οι πολίτες που θα κατέβουν στις συγκεντρώσεις, δεν είναι οικογενειάρχες, θέλουν να ρίξουν τον Μητσοτάκη και να κάψουν την Αθήνα. Ο ίδιος Πορτοσάλτε μετά τις πρώτες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη μιλούσε για «νέο-αγανακτισμένους», «ακροδεξιούς» και κάποιους «πήγαν να πάρουν μεροκάματο».                                              Δεν ήταν, δα, όπως στις συγκεντρώσεις για το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας που έβλεπε «μέγα πάθος» και «μέγα πλήθος», από «πολίτες όλων των ηλικιών, απ’ όλη την Ελλάδα». Ο Άρης και οι υπόλοιποι σαν τον Άρη να δείτε τι θα πουν τη Δευτέρα 3 Μαρτίου, όταν στηθούν μπροστά στις κάμερες, να σχολιάσουν.....

Η δημοκρατία, μας λένε, είναι το πολίτευμα όπου η βούληση του λαού αποτελεί τον υπέρτατο κανόνα. Οι εκλογές, υποτίθεται, είναι η απόλυτη έκφραση αυτής της βούλησης, η οποία πρέπει να γίνεται σεβαστή.

Ωστόσο, φαίνεται ότι για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η λαϊκή ετυμηγορία ισχύει μόνο όταν εξυπηρετεί την ίδια. Όταν στις εκλογές το 41% των πολιτών έδωσε στην κυβέρνηση το δικαίωμα να σχηματίσει πλειοψηφία στη Βουλή, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: «Η δημοκρατία μίλησε, ο λαός επέλεξε, σεβαστείτε την απόφαση των πολιτών».

Και πράγματι, η κυβέρνηση επικαλείται συνεχώς την εκλογική της νίκη για να νομιμοποιήσει κάθε της κίνηση. Από τις οικονομικές πολιτικές μέχρι την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιδράσεων.

Όμως, όταν σχεδόν το 80% των πολιτών δηλώνει ότι θεωρεί την κυβέρνηση υπεύθυνη για την τραγωδία στα Τέμπη, ξαφνικά αυτή η ίδια λαϊκή βούληση μετατρέπεται σε «παραπλανημένη μάζα», η οποία δεν ξέρει τι λέει.

Οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν – και είναι πολλές – ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών βλέπει συγκάλυψη στην υπόθεση, απορρίπτονται με επιχειρήματα όπως «δεν σημαίνει ότι οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο» και «η έννοια της συγκάλυψης είναι προσβλητική».

Τέμπη: Δημοκρατία αλά καρτ

Πώς γίνεται, λοιπόν, η λαϊκή βούληση να έχει αξία μόνο όταν δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση, αλλά να αγνοείται όταν καταδικάζει τις πράξεις της;

Πώς γίνεται η δημοκρατία να λειτουργεί τέλεια όταν ο λαός ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, αλλά να μετατρέπεται σε «παραπληροφόρηση» όταν απαιτεί δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς των Τεμπών;                                                         Η απάντηση είναι απλή: η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον λαό όταν τη συμφέρει και τον ακυρώνει όταν της γίνεται ενοχλητικός. Αν οι πολίτες είχαν κάνει λάθος στην εκτίμησή τους για το έγκλημα των Τεμπών, τότε θα μπορούσαν να έχουν κάνει λάθος και στην εκλογική τους απόφαση.

Αλλά η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί τις εκλογές, παρά μόνο τη λαϊκή δυσαρέσκεια που τη φέρνει σε δύσκολη θέση. Η πραγματική δημοκρατία δεν λειτουργεί μόνο κάθε τέσσερα χρόνια με μια κάλπη.          Αντίθετα, περιλαμβάνει τη συνεχή λογοδοσία και την αποδοχή της λαϊκής κριτικής. Το να θεωρείται ο λαός σοφός μόνο όταν ψηφίζει «σωστά» και παραπλανημένος όταν εκφράζει οργή, είναι μια επικίνδυνη αντίληψη που μετατρέπει τη δημοκρατία σε επικοινωνιακό εργαλείο της εξουσίας.

Αν η κυβέρνηση αποδέχεται το εκλογικό αποτέλεσμα ως απόδειξη της νομιμοποίησής της, τότε οφείλει να αποδεχθεί και τη λαϊκή οργή ως απόδειξη της αποτυχίας της. Διαφορετικά, αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία, αλλά μια χειραγωγημένη ερμηνεία της, όπου ο λαός υπάρχει μόνο ως άλλοθι για την εξουσία..... 

Με στοιχεία από Η Ντάμα