Αν κάναμε κάτι “λάθος”, είναι ότι δεν πείσαμε νωρίτερα τον ελληνικό λαό να μας αναδείξει στην κυβέρνηση. Γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς/με κορμό την Αριστερά ήταν και είναι εκείνη που θα έκανε τις βαθιές τομές και τους μεγάλους μετασχηματισμούς που είχε και έχει ανάγκη η χώρα.Τάδε έφη Γιάννης Δραγασάκης. Ο άνθρωπος που έχασε για τέσσερις ψήφους την ευκαιρία να γίνει ΓΓ του ΚΚΕ - που είναι πολύ αμφίβολο αν θα υπήρχε σήμερα, βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση. Ο μετέπειτα υπεύθυνος προγράμματος του Σύριζα - που είναι κι η βασική ιδιότητα που θα μας απασχολήσει. Κι ο αντιπρόεδρος της σημερινής κυβέρνησης. Θα μπορούσε να συμπληρώσει στο βιογραφικό του ως μεγαλύτερο ελάττωμά του την υπέρμετρη αυτοκριτική και το αυτομαστίγωμα στο οποίο υποβάλλει τον εαυτό του και το έργο της κυβέρνησης.
Ας το δούμε όμως και γραπτό, για να βεβαιωθούμε πως δεν είναι κάποια τρολιά.
Αν κάναμε κάτι «λάθος», είναι ότι δεν πείσαμε νωρίτερα τον ελληνικό λαό να μας αναδείξει στην κυβέρνηση. Γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς/με κορμό την Αριστερά ήταν & είναι εκείνη που θα έκανε τις βαθιές τομές & τους μεγάλους μετασχηματισμούς που είχε & έχει ανάγκη η χώρα
Ο Δραγασάκης δεν είναι κάποιο τυχαίο στέλεχος του κυβερνώντος
κόμματος. Ως υπεύθυνος προγράμματος του Σύριζα είχε συγγράψει βιβλία κι
έχει συμμετάσχει σε συλλογικούς τόμους για την κυβέρνηση της Αριστεράς
και τους “μεγάλους σχηματισμούς” που θα έφερνε σε πέρας. Αργότερα ήρθε η
περαιτέρω “ρεαλιστική προσαρμογή” με το περιβόητο “Πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης”, του οποίου ήταν βασικός εμπνευστής, και το οποίο
χαρακτηρίστηκε ως “μετριοπαθής νεο-κεϊνσιανισμός” ακόμα κι από
υποψήφιους βουλευτές του ίδιου του Σύριζα (Λαπαβίτσας).
Κι είναι αυτός
που κατηγορούν σχεδόν όλα τα βασικά στελέχη του Σύριζα που
διαφοροποιήθηκαν ή απομακρύνθηκαν στην πορεία (από το Μηλιό ως το
Βαρουφάκη) για τη “διολίσθηση του ριζοσπαστικού Σύριζα” στο μνημονιακό
ρεαλισμό και τη διαχείρισή του.Στην πράξη βέβαια, δεν εφαρμόστηκε κανένα “Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”. Υπογράφτηκε τρίτο μνημόνιο (αντί να σκιστούν τα προηγούμενα), άρχισαν οι πλειστριασμοί πρώτης κατοικίας, αθετήθηκαν πολλές βασικές προεκλογικές υποσχέσεις, σε τελική ανάλυση δεν ικανοποιήθηκε ούτε καν ο μίνιμουμ στόχος που έλεγαν πολλοί ψηφοφόροι του, λέγοντας προεκλογικά “έστω κι ένα να κάνει…”.
Ο Γιάννης Δραγασάκης δε νιώθει την ανάγκη για καμία αυτοκριτική τοποθέτηση. Το μόνο λάθος που έκανε ο Σύριζα, είναι ότι δεν έπεισε το εκλογικό σώμα να τον εμπιστευτεί νωρίτερα, για να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και να κάνει περίπου ό,τι και τώρα (“μεγάλους κοινωνικούς σχηματισμούς που έχει ανάγκη η χώρα…”).
Δε νιώθει καμία ανάγκη να χτίσει ένα αφήγημα σχετικά κοντά στα πραγματικά γεγονότα και τη δεδομένη επιθυμία κάποιων στελεχών του
Την ίδια στιγμή βέβαια υπήρχαν στελέχη του Σύριζα που τον Ιούνη του 12′, σε προεκλογικές συζητήσεις, άφηναν να εννοηθεί πως τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία να αναδειχτεί μια αριστερή κυβέρνηση και να αιφνιδιάσει το σύστημα, προτού αυτό προλάβει να οργανώσει τις άμυνές του απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο.
Μια κάλπη πριν νωρίς, μια κάλπη μετά αργά, τώρα
είναι η στιγμή και η “επαναστατική κατάσταση” διά της κάλπης…Υπήρχαν επίσης στελέχη του (όπως ο Μπελαντής, που αποχώρησε στη συνέχεια) που διατείνονταν πως δεν ήταν η προσαρμογή του Σύριζα και ταυτόχρονα η εκλογική προσμονή για την άνοδό του στην κυβέρνηση - που θα έφερνε τη λύση χωρίς κόπο - που καθόρισαν την πτώση του κινήματος και των αγωνιστικών διεργασιών, μετά το 2012, αλλά το αντίστροφο: δηλαδή η πτώση του κινήματος ήταν υπεύθυνη για την τάση προσαρμογής και συμβιβασμού του Σύριζα.
Από αυτήν την άποψη, ο μόνος υπεύθυνος για το
τρίτο μνημόνιο ήταν το λαϊκό κίνημα, όχι για τις αυταπάτες που έδειξε
ένα τμήμα του για το Σύριζα, αλλά γιατί δεν τον ώθησε σε μια
επαναστατική έφοδο…Σε κάθε περίπτωση, ο Δραγασάκης έχει δίκιο. Η “κυβερνώσα Αριστερά” δεν έκανε κανένα απολύτως λάθος. Ήταν πολιτικοί απατεώνες και η εξαπάτησή τους πέτυχε πλήρως.
Μόνο μια “αριστερή κυβέρνηση” με κορμό το
Σύριζα, είχε τη δεδομένη στιγμή την ευχέρεια να περάσει το τρίτο
μνημόνιο και τις αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το σύστημα και η αστική
τάξη της χώρας. Σε αυτό έχει δίκιο κι οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να περιμένουμε την αυτοκριτική του Σύριζα. Αλλά να δούμε τι λάθος (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κάναμε εμείς από την πλευρά μας -ακόμα κι όσοι δε φάγαμα ποτέ τη φόλα της “πρώτης φοράς Αριστερά” και προειδοποιούσαμε τον εργαζόμενο λαό για τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής της. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάλυσης και δεν μπορούμε να το στριμώξουμε στον επίλογο αυτού του κειμένου.
Κατιούσα
