Κατά τ’ άλλα, δεν υπάρχουν τάξεις. Είμαστε όλοι ένα.
Λαός που αποδέχεται την ύπαρξη βασιλιάδων, δεν πρόκειται να αντιδράσει ποτέ.
Βέβαια, αυτό που συμβαίνει στην Βρετανία με τη βασίλισσα, την βασιλική οικογένεια, και όσους Βρετανούς έχουν τίτλο, συμβαίνει και σε όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμα κι αν δεν έχουν βασιλιάδες.
Το δέος, ο σεβασμός και η δουλοπρέπεια με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι πολίτες τους μεγιστάνες - ακόμα κι όταν γνωρίζουν πως τα πλούτη τους είναι εξαιρετικά ύποπτης προέλευσης - είναι κάτι που το διαπιστώνουμε καθημερινά. Δηλαδή, οι πολίτες αποδέχονται πως οι ζωές τους έχουν μικρότερη αξία από τις ζωές άλλων ανθρώπων.
Όσο συμβαίνει αυτό, δεν θα υπάρχει ούτε ισονομία, ούτε ελευθερία.
Άλλωστε, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι.
Θέλουν να έχουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν.
Θέλουν να είναι υπό.
Η πόρτα του κλουβιού άνοιξε, η σιδερένια μπάλα με την αλυσίδα έφυγε από το πόδι, αλλά τα κορμιά και μυαλά αρνούνται την ελευθερία.
Φοβούνται την ελευθερία.
Φοβούνται να είναι ελεύθεροι.
Γιατί να στραφείς εναντίον των μεγιστάνων και των βασιλιάδων, όταν μπορείς να ξεσπάσεις με ευκολία στον διπλανό σου, στον πιο φτωχό από σένα ή στον πρόσφυγα;
Και μετά, κάνε τον αδικημένο και ζήτα από την Παναγία να σε βοηθήσει.
Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Και οι μεγιστάνες παρέα με τους βασιλιάδες πίνουν γελώντας στην υγειά σου.
Γιατί τα πλούτη τους προέρχονται από τον δικό σου κόπο.
Από τον δικό σου κόπο και από την κατεστραμμένη χώρα του πρόσφυγα που μισείς.
Μου αρέσει που κάποιοι ονειρεύτηκαν σοσιαλισμό και κομμουνισμό. Δεν απέτυχε ο σοσιαλισμός. Οι άνθρωποι απέτυχαν. Άνθρωποι σαν αυτούς που ξεσπάνε στα παιδιά των προσφύγων. Άνθρωποι σαν αυτούς που αποθεώνουν λούμπεν ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές - με πολλά εκατομμύρια, βέβαια - που στρέφονται κατά των παιδιών των προσφύγων. Τελικά, στη ζωή παίρνουμε αυτό που μας αξίζει.
Λαός που αποδέχεται την ύπαρξη βασιλιάδων, δεν πρόκειται να αντιδράσει ποτέ.
Βέβαια, αυτό που συμβαίνει στην Βρετανία με τη βασίλισσα, την βασιλική οικογένεια, και όσους Βρετανούς έχουν τίτλο, συμβαίνει και σε όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμα κι αν δεν έχουν βασιλιάδες.
Το δέος, ο σεβασμός και η δουλοπρέπεια με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι πολίτες τους μεγιστάνες - ακόμα κι όταν γνωρίζουν πως τα πλούτη τους είναι εξαιρετικά ύποπτης προέλευσης - είναι κάτι που το διαπιστώνουμε καθημερινά. Δηλαδή, οι πολίτες αποδέχονται πως οι ζωές τους έχουν μικρότερη αξία από τις ζωές άλλων ανθρώπων.
Όσο συμβαίνει αυτό, δεν θα υπάρχει ούτε ισονομία, ούτε ελευθερία.
Άλλωστε, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι.
Θέλουν να έχουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν.
Θέλουν να είναι υπό.
Η πόρτα του κλουβιού άνοιξε, η σιδερένια μπάλα με την αλυσίδα έφυγε από το πόδι, αλλά τα κορμιά και μυαλά αρνούνται την ελευθερία.
Φοβούνται την ελευθερία.
Φοβούνται να είναι ελεύθεροι.
Γιατί να στραφείς εναντίον των μεγιστάνων και των βασιλιάδων, όταν μπορείς να ξεσπάσεις με ευκολία στον διπλανό σου, στον πιο φτωχό από σένα ή στον πρόσφυγα;
Και μετά, κάνε τον αδικημένο και ζήτα από την Παναγία να σε βοηθήσει.
Δεύτερη ζωή δεν έχει.
Και οι μεγιστάνες παρέα με τους βασιλιάδες πίνουν γελώντας στην υγειά σου.
Γιατί τα πλούτη τους προέρχονται από τον δικό σου κόπο.
Από τον δικό σου κόπο και από την κατεστραμμένη χώρα του πρόσφυγα που μισείς.
Μου αρέσει που κάποιοι ονειρεύτηκαν σοσιαλισμό και κομμουνισμό. Δεν απέτυχε ο σοσιαλισμός. Οι άνθρωποι απέτυχαν. Άνθρωποι σαν αυτούς που ξεσπάνε στα παιδιά των προσφύγων. Άνθρωποι σαν αυτούς που αποθεώνουν λούμπεν ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές - με πολλά εκατομμύρια, βέβαια - που στρέφονται κατά των παιδιών των προσφύγων. Τελικά, στη ζωή παίρνουμε αυτό που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου