ΤΑ ΛΑΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ ?...Η ΙΔΕΟΛΟΨΙΑ ΤΟΥ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΥ» ΔΙΑΠΕΡΝΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΤΗΝ Ν.Δ ΟΛΑ ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ !!!

Γράφει ο «αδιάλειπτος» Από τον Σύριζα μέχρι την Ν.Δ και όλα τα υπόλοιπα αστικά και μικροαστικά κόμματα του κοινοβουλίου (ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΚΟΜΜΑ ΛΕΒΕΝΤΗ), ο ρεαλισμός του «εφικτού» αποτελεί την βάση, για την ιδεολογική διεργασία – παρέμβαση από την σκοπιά του συστήματος , με στόχο την αποδοχή από την λαϊκή πλειοψηφία, εκείνων των μέτρων που ρίχνουν το βιοτικό του επίπεδο. Ο μονόπλευρος βομβαρδισμός «ενημέρωσης» από τα μεγάλα ΜΜΕ, τα ΜΜΕ των λεφτάδων, ότι η οικονομία της αγοράς, με τις επενδύσεις χωρίς περιορισμούς, θα συμβάλλει στην ανάπτυξη όλων, αποτελεί ένα μεγάλο ψέμα, για να συγκαλυφθεί ο ταξικός χαρακτήρας της κρίσης και η διαχείριση της προς όφελος του συστήματος. Καταρχάς υπάρχει όλο εκείνο το θεσμικό - νομικοπολιτικό πλαίσιο και όχι τώρα με τα «μνημόνια» που το θωράκισαν περισσότερο, για να έρθει ο οποιοσδήποτε επενδυτής και να επενδύσει. Τους το απαγορεύει κανείς? Όχι φυσικά, και ας τρώει τα λυσακά της η Ν.Δ, ότι ο Σύριζα είναι εναντίον. Δεν μπορεί να είναι εναντίον αυτή η πολιτική δύναμη, που όλοι οι οργανισμοί του κεφαλαίου, πολιτικοί, οικονομικοί, να τον επιχαίρουν για την πολιτική του, και να καταμαρτυρούν ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να περάσει τα μέτρα που πέρασε, μέσα από το τρίτο «μνημόνιο». Να θυμίσουμε για την ιστορία, το τρίτο «μνημόνιο», το ψήφισαν όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ. Απλά η Ν.Δ νοιώθει «αδικημένη» και όχι αδίκως, ότι ο Σύριζα της έκλεψε την πολιτική της, και για λόγους αντιπολιτευτικούς απλά φωνασκεί, για να υπενθυμίσει ότι αυτή είναι η παραδοσιακή νεοφιλελεύθερη παράταξη και μπορεί πιο αποφασισμένα να προχωρήσει εκείνα τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Η ιδεοληψία του «οικονομισμού» που διαπερνά όλα τα αστικά – μικροαστικά κόμματα δεν είναι τυχαία. Προέρχεται από την ταξική επιλογή να υπηρετήσουν το κεφάλαιο, τα ισχυρά μονοπώλια, τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, έναντι των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων, δικαιωμάτων. Για αυτούς πασχίζουν ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ και υπόλοιπα κόμματα του αστικού πολιτικού σκηνικού και η παγίδα της συναίνεσης του λαού που στήνουν κάθε τόσο, αποτελεί προϋπόθεση για να αναλάβει ένα κόμμα την αστική διακυβέρνηση. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν γίνεται να υπηρετούν την καπιταλιστική κερδοφορία και τις ανάγκες του όλες, και παράλληλα να διευρύνουν τα λαϊκά δικαιώματα, να αναπτύσσεται το βιοτικό επίπεδο του λαού. Είναι έννοιες ασύμβατες. Και μπορεί ως ένα σημείο, τα προηγούμενα χρόνια, εξισορροπούσαν κάπως την κατάσταση και την διαχειριζόταν πολιτικά. Σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού, ύφεσης της οικονομίας, η ισχνής ανάπτυξης, δυσκολεύει η διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής. Σε όλες τις χώρες, είτε με «μνημόνια», είτε χωρίς «μνημόνια», παίρνονται αντιλαϊκά μέτρα, που χτυπάνε μισθούς, συντάξεις, κοινωνική ασφάλιση, συνολικότερα τα δικαιώματα των εργαζόμενων, υγεία, παιδεία, κ.α. Αυτή η επίθεση γίνεται και με μια πρωτοφανή ιδεολογική χειραγώγηση, που πρωταγωνιστούν τα ΜΜΕ των καπιταλιστών, που προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τον εργαζόμενο λαό για την κρίση και τον καλούν να «σωπάσει» και να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα όλα εκείνα τα μέτρα συμπίεσης της κοινωνικής του ζωής. Τον ενοχοποιούν λέγοντας τον, λίγο, πολύ, ότι τα λαϊκά δικαιώματα και ότι κατέκτησε με την πάλη και τους αγώνες του τα προηγούμενα χρόνια, αποτελούσαν παθογένειες, αγκυλώσεις, και ότι αυτά ευθύνονται για την κρίση και όχι η ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για περισσότερα κέρδη. Θέλουν οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν τον σύγχρονο μεσαίωνα της κακοπληρωμένης δουλειάς, δουλειάς χωρίς δικαιώματα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, χωρίς ωράρια, με ελεύθερες τις απολύσεις, χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και άλλα πολλά. Γιατί βλέπεις στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομίας όλα αυτά αποτελούν εμπόδια για την αυξανόμενη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που ο οξυμένος ανταγωνισμός για οικονομική ισχύ και κυριαρχία, περνάει από την κατεδάφιση των εργασιακών – μισθολογικών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Για τα κόμματα του κεφαλαίου στην χώρα μας ( ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, ΚΟΜΜΑ ΛΕΒΕΝΤΗ ) που πλειοδοτούν στην πολιτική υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, είναι παθογένεια ο κατώτερος μισθός να είναι 751 ευρώ και βάση για διαπραγμάτευση από τους κλάδους δουλειάς, είναι παθογένειες τα ώριμα εργασιακά –μισθολογικά δικαιώματα ( τριετίες, εξαετίες, κ. α), είναι παθογένεια η κοινωνική ασφάλιση ώστε να γυρνάνε περισσότερα πίσω στον παραγωγό του πλούτου, τον εργαζόμενο, από την κλεμμένη υπεραξία, που διαμορφώνει στην γραμμή παραγωγής. Είναι παθογένεια να έχει ο λαός δωρεάν υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης, νοσοκομεία με όλους τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και να παρέχονται δωρεάν όλες οι υπηρεσίες, σε υψηλό επίπεδο. Είναι παθογένεια η δωρεάν εκπαίδευση και μόρφωση του λαού που κάθε χρόνο υποβαθμίζεται περισσότερο από την υποχρηματοδότηση, από τις ελλείψεις δασκάλων, καθηγητών, από το περιεχόμενο της μάθησης και των σπουδών. Είναι παθογένεια να έχει ο άρρωστος δωρεάν φάρμακο, οι συνταξιούχοι να παίρνουν ικανοποιητικές συντάξεις, με τις ανάλογες παροχές που δικαιούνται, αφού πρόκειται για δικά τους πληρωμένα λεφτά και πολλά άλλα ακόμα. Είναι παθογένεια στην αγορά να υπάρχουν μικρομεσαίοι επαγγελματίες, η αγρότες – κτηνοτρόφοι να παράγουν. Η πολιτική τους μαζί με την μαζική διάβρωση των λαϊκών συνειδήσεων είναι επικίνδυνη, αφού πάνε να καταστήσουν ανέφικτα όλα αυτά και πολλά άλλα στην συνείδηση του λαού, για να τον κάνουν με αυτό τον τρόπο συνένοχο σε αυτή την πολιτική, που με όρους μαζικούς, τον φτωχαίνει, τον εξαθλιώνει. Σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ εμπαίζουν τον λαό. Από την μια ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προεκλογικές τύπου δεσμεύσεις και τα ψίχουλα που ρίχνει σε κάποιες κοινωνικές ομάδες χαϊδεύοντας αυτιά και από την άλλη η Ν.Δ να επενδύει στον κοινωνικό αυτοματισμό, για να απαντήσει στις δήθεν εξαγγελίες του πρωθυπουργού για προσλήψεις στο δημόσιο, ότι άμα γίνουν, θα επιβαρύνουν τον φορολογούμενο πολίτη, θα μας πάνε ξανά πίσω, θα εκτροχιαστεί η χώρα πάλι δημοσιονομικά. Ένας νέος κάλπικος εκβιασμός από όλες τις πλευρές αρχίζει και διαμορφώνεται, έχει ορίζοντα τις επερχόμενες εκλογές, που ο λαός δεν πρέπει να τσιμπήσει, γιατί δεν πρέπει να τον αφορά, ποιος από τους δυο θα υπηρετήσει καλύτερα το κεφάλαιο. Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες από την σκοπιά των επιστημονικών επιτευγμάτων, της τεχνολογικής ανάπτυξης, των παραγωγικών υποδομών, του έμπειρου εργατικού δυναμικού, ο λαός να ζήσει όπως του αξίζει και πρέπει στον αιώνα που ζούμε. Και αντί αυτού τον γυρνάνε πίσω. Με βάση αυτό το βασικό κριτήριο και ανιχνεύοντας το ταξικό περιεχόμενο των πολιτικών ο λαός πρέπει να σηκώσει ανάστημα και να αντισταθεί. Να αντισταθεί συλλογικά και οργανωμένα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις υπηρεσίες, στα χωριά, στις συνοικίες, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τις σχολές. Να αντισταθεί και με την ψήφο του όταν έρθει η ώρα. Αντίσταση όχι γενική και αόριστη, για να εκτονώνεται ο λαός που και που, αλλά με βασικές πολιτικές στοχεύσεις και διεκδικήσεις που θα παίρνουν υπόψη τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτός ο αγώνας, αυτή η πάλη, για το τώρα και το αύριο, έρχεται σε σύγκρουση και ρήξη με την πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, ανοίγει την προοπτική του δρόμου της λαϊκής – κοινωνικής ευημερίας, γιατί αναδεικνύει το κύριο. Ότι τα κέρδη των μονοπωλίων, των καπιταλιστών, αποτελούν εμπόδια, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες. Από εδώ προκύπτει και το πραγματικό δίλημμα, που έχει αντικειμενική βάση, η με τον ΛΑΟ η με τα ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ. Απέναντι στην στρατηγική του κεφαλαίου, η λαϊκή πάλη να αντιτάξει την δική της στρατηγική, που θα δημιουργεί ρήγματα στην εξουσία των μονοπωλίων, για την ανατροπή τους, για να αλλάξουν ταξικά χέρια τα μέσα παραγωγής, δηλαδή να αλλάξει ο χαρακτήρας της ιδιοκτησίας, να γίνει κοινωνικός, να αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής – κατανομής. Αυτός πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός της λαϊκής πάλης. Με την ταξική ενότητα των εργαζομένων, που σήμερα περνάει από την ανασύνταξη του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος, με κοινωνική συμμαχία, ο λαός μπορεί να συναντηθεί σε ένα μεγάλο πλειοψηφικό, ριζοσπαστικό, λαϊκό ρεύμα αντεπίθεσης και να σφραγίσει πραγματικά τις εξελίξεις με την δράση και τον αγώνα, παίρνοντας αυτός την εξουσία, έχοντας τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του. Αυτό είναι το συμφέρον του λαού σήμερα, σε αυτή την κατεύθυνση να παλέψει, για να σταματήσει να βολοδέρνει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα, αποτελεί την εγγύηση, για να είναι νικηφόρος ο λαϊκός αγώνας, για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, κυρίαρχος του πλούτου που παράγει.