Αν μάλιστα οι δανειστές επιμείνουν στην πρόταση του ΔΝΤ για εφαρμογή από το 2019 και της μείωσης του αφορολόγητου εισοδηματικού ορίου, που θα φέρει νέα επιβάρυνση στα χαμηλά εισοδήματα, τότε το επιχείρημα υπέρ των εκλογών το φθινόπωρο θα βαρύνει πολύ περισσότερο. Αν, όπως λένε τα ρεπορτάζ, τάσσεται και ο Γιούνκερ υπέρ της επίσπευσης του αφορολόγητου, τότε η σχετική επιχειρηματολογία ισχυροποιείται περαιτέρω.
Από το τέλος του 2018 δε αναμένεται ότι – σύμφωνα με τον υπάρχοντα σχεδιασμό – θα αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των πλειστηριασμών, αφού αφενός θα έχει τεθεί σε πλήρη λειτουργία η πλατφόρμα, αφετέρου θα έχει επέλθει η πλήρης άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από 1.1.2019. Προφανώς δεν θα είναι ακριβώς... διαχειρίσιμη η διεκπεραίωση 3.500 πλειστηριασμών μηνιαίως, όπως προβλέπει ο σχεδιασμός.
Το αφήγημα της κυβέρνησης όμως πρέπει να είναι η καθαρή έξοδος από το Μνημόνιο τον Αύγουστο. Σε αυτό το αφήγημα βασίζονται και όλες οι ελπίδες των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ανατρέψει τις δημοσκοπήσεις και να παραμείνει στην κυβέρνηση. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως, αν ήταν στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, θα ήταν αυτή που θα υποσχόταν καθαρή έξοδο από το Μνημόνιο.
Αυτό που συμβαίνει είναι πως θα πρέπει να δοθεί στους Έλληνες πολίτες η εντύπωση πως είναι κάτοικοι μιας χώρας που δεν είναι απόλυτα εξαρτημένη.
Έχουν περάσει ήδη οκτώ χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας και την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, οπότε η Ελλάδα έχει γίνει πια ανέκδοτο.
Αν αυτό συνεχιστεί, υπάρχει ο κίνδυνος μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού της χώρας να επιδείξουν ανυπακοή.
Αυτό θα επέφερε αναταραχές στη χώρα.
Έχει μεγάλη σημασία τόσο για το ευρωπαϊκό όσο και για το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο -αλλά και για τις οικονομικές ελίτ-, να υπάρχει η εντύπωση πως η Ελλάδα είναι μια κανονική χώρα.
Το Μνημόνιο δεν βοηθάει πια σε αυτή την κατεύθυνση.
Οπότε, χρειάζεται κάτι άλλο.
Χρειάζεται το Μνημόνιο να είναι αόρατο.