Βράδυ 17ης του Σεπτέμβρη, ξημέρωνε 18η του 2013. Το ρολόι σταμάτησε.
Σταμάτησε εκείνη την ώρα που άλλαζε η μέρα. Πέντε λεπτά μετά τις δώδεκα,
ένα μαχαίρι τολμά να σταματήσει την καρδιά του Παύλου.
Έξι Σεπτέμβρηδες μετά, εμείς είμαστε εδώ, αναπνέουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, γελάμε, κλαίμε, μαχόμαστε, ζούμε. Παράλληλα εμφανιζόμαστε στο δικαστήριο, πιάνουμε το χέρι της Μάγδας σφιχτά, παίρνουμε δύναμη όταν μας αγκαλιάζει, διοργανώνουμε συναυλίες, γράφουμε κείμενα, φανταστικούς διαλόγους στους οποίους μιλάμε με τον Παύλο, συνθέτουμε τραγούδια, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή. Γιατί αν τύχει και ξεχάσουμε τον Παύλο, θα έχουμε ξεχάσει τον εαυτό μας τον ίδιο.
Εκείνη τη νύχτα που το τάγμα εφόδου των νεοναζί έδρασε όπως όρισε η ηγεσία του, η ζωή μιας οικογένειας άλλαζε οριστικά. “Αυτό ήταν; Ως εδώ ήμασταν”, έλεγε η Μάγδα στον Τάκη Φύσσα, όταν εκείνος κατάχλωμος θα έμπαινε στο σπίτι και θα έπρεπε να της εξηγήσει τι είχε συμβεί. Τι να εξηγήσει; Πώς να μιλήσει; Η ίδια ήξερε ήδη…
“Ήρωας σε καιρό ειρήνης, μα είναι δυνατόν να θρηνούμε θύματα σε καιρό ειρήνης”, είπε σε μια συνέντευξή της. Τα σοφά λόγια που βγαίνουν από τα χείλη της Μάγδας, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες, σε αφήνουν πολύ συχνά άφωνο, μιας και είναι ικανή να σου κάνει πολιτική ανάλυση παντελώς ασυνείδητα και ανεπιτήδευτα.
Ναι, το παιδί της δεν έπεσε στο πεδίο της μάχης εν καιρώ πολέμου, ήταν όμως αναμφισβήτητα ένας αγωνιστής. Η ηρωποίηση ξέρω πως δεν χρυσώνει κανένα χάπι και δεν απαλύνει διόλου τον πόνο των ανθρώπων που δεν θα ξανακούσουν το κλειδί στην πόρτα και τα βήματά του.
Έξι Σεπτέμβρηδες μετά και μετράμε κάτι νίκες ενάντια στο φασισμό, που όποιος δεν θέλει να τις δει, δεν στάθηκε ποτέ ουσιαστικά στο πλευρό εκείνων που τον αντιμάχονται. Οι φασίστες αποδυναμώθηκαν, άρχισαν οι πρώτες καταδικαστικές αποφάσεις κι αναμένουμε ακόμη καλύτερες μέρες. Δεν εφησυχάζουμε, αλλά παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Έτσι τιμάμε έμπρακτα τη μνήμη του.
Έπρεπε να χάσουμε τον Παύλο για να ξυπνήσουμε; Δεν έχω απάντηση. Καθώς έχω ξαναγράψει, ο ίδιος είχε δει την άνοδο του φασισμού πολύ πριν αυτή έρθει. Έξι μέρες πριν τη δολοφονία του, η επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τον είχε ταράξει, είχε πάρει αμέσως έναν από τους φίλους του να δει αν είναι καλά. Δεν είδαμε τα σημάδια; Μπορούσαμε να προλάβουμε άραγε τον χαμό του και να τον έχουμε τώρα πλάι μας; Μόνο βασανιστικά κι ενοχικά είναι αυτά τα ερωτήματα.
Την ώρα που η ιστορία γράφεται δεν μπορείς να την κρίνεις με καμία ψυχραιμία, ούτε και να προβλέψεις τα περιστατικά. Ξημέρωνε 18η του Σεπτέμβρη, όταν ο Παύλος γράφτηκε στην ιστορία…
«Κι αν ξεχάσεις, να θυμάσαι τις 18 Σεπτέμβρη…» (84, Rebelion connexion)
Y.γ: Φέτος, δεν θα μπορέσω να βρίσκομαι στις εκδηλώσεις για την μνήμη του Παύλου, μα η καρδιά μου θα είναι εκεί. Έχω να διηγηθώ την ιστορία του στην κόρη μου, που περιμένω να γεννηθεί από μέρα σε μέρα, έτσι ώστε κανένα παιδί να μην ξεχάσει ποτέ ποιος ήταν ο Παύλος Φύσσας.
Έξι Σεπτέμβρηδες μετά, εμείς είμαστε εδώ, αναπνέουμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, γελάμε, κλαίμε, μαχόμαστε, ζούμε. Παράλληλα εμφανιζόμαστε στο δικαστήριο, πιάνουμε το χέρι της Μάγδας σφιχτά, παίρνουμε δύναμη όταν μας αγκαλιάζει, διοργανώνουμε συναυλίες, γράφουμε κείμενα, φανταστικούς διαλόγους στους οποίους μιλάμε με τον Παύλο, συνθέτουμε τραγούδια, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή. Γιατί αν τύχει και ξεχάσουμε τον Παύλο, θα έχουμε ξεχάσει τον εαυτό μας τον ίδιο.
Εκείνη τη νύχτα που το τάγμα εφόδου των νεοναζί έδρασε όπως όρισε η ηγεσία του, η ζωή μιας οικογένειας άλλαζε οριστικά. “Αυτό ήταν; Ως εδώ ήμασταν”, έλεγε η Μάγδα στον Τάκη Φύσσα, όταν εκείνος κατάχλωμος θα έμπαινε στο σπίτι και θα έπρεπε να της εξηγήσει τι είχε συμβεί. Τι να εξηγήσει; Πώς να μιλήσει; Η ίδια ήξερε ήδη…
“Ήρωας σε καιρό ειρήνης, μα είναι δυνατόν να θρηνούμε θύματα σε καιρό ειρήνης”, είπε σε μια συνέντευξή της. Τα σοφά λόγια που βγαίνουν από τα χείλη της Μάγδας, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες, σε αφήνουν πολύ συχνά άφωνο, μιας και είναι ικανή να σου κάνει πολιτική ανάλυση παντελώς ασυνείδητα και ανεπιτήδευτα.
Ναι, το παιδί της δεν έπεσε στο πεδίο της μάχης εν καιρώ πολέμου, ήταν όμως αναμφισβήτητα ένας αγωνιστής. Η ηρωποίηση ξέρω πως δεν χρυσώνει κανένα χάπι και δεν απαλύνει διόλου τον πόνο των ανθρώπων που δεν θα ξανακούσουν το κλειδί στην πόρτα και τα βήματά του.
Έξι Σεπτέμβρηδες μετά και μετράμε κάτι νίκες ενάντια στο φασισμό, που όποιος δεν θέλει να τις δει, δεν στάθηκε ποτέ ουσιαστικά στο πλευρό εκείνων που τον αντιμάχονται. Οι φασίστες αποδυναμώθηκαν, άρχισαν οι πρώτες καταδικαστικές αποφάσεις κι αναμένουμε ακόμη καλύτερες μέρες. Δεν εφησυχάζουμε, αλλά παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Έτσι τιμάμε έμπρακτα τη μνήμη του.
Έπρεπε να χάσουμε τον Παύλο για να ξυπνήσουμε; Δεν έχω απάντηση. Καθώς έχω ξαναγράψει, ο ίδιος είχε δει την άνοδο του φασισμού πολύ πριν αυτή έρθει. Έξι μέρες πριν τη δολοφονία του, η επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τον είχε ταράξει, είχε πάρει αμέσως έναν από τους φίλους του να δει αν είναι καλά. Δεν είδαμε τα σημάδια; Μπορούσαμε να προλάβουμε άραγε τον χαμό του και να τον έχουμε τώρα πλάι μας; Μόνο βασανιστικά κι ενοχικά είναι αυτά τα ερωτήματα.
Την ώρα που η ιστορία γράφεται δεν μπορείς να την κρίνεις με καμία ψυχραιμία, ούτε και να προβλέψεις τα περιστατικά. Ξημέρωνε 18η του Σεπτέμβρη, όταν ο Παύλος γράφτηκε στην ιστορία…
«Κι αν ξεχάσεις, να θυμάσαι τις 18 Σεπτέμβρη…» (84, Rebelion connexion)
Y.γ: Φέτος, δεν θα μπορέσω να βρίσκομαι στις εκδηλώσεις για την μνήμη του Παύλου, μα η καρδιά μου θα είναι εκεί. Έχω να διηγηθώ την ιστορία του στην κόρη μου, που περιμένω να γεννηθεί από μέρα σε μέρα, έτσι ώστε κανένα παιδί να μην ξεχάσει ποτέ ποιος ήταν ο Παύλος Φύσσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου